دولت جواب مارتیک خواننده را داد: بازگشت آزاد است! / مارتیک جان! برگرد، این سرزمین سهم شماست!

احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود نوشت: مارتیک قره‌خانیان خواننده، آهنگساز و گیتارنواز ایرانی مقیم آمریکا گفته است: «من دعوتشان را قبول می‌کنم. شرایط آنها را هم قبول می‌کنم. من دلتنگ سرزمینم هستم و می‌خواهم برگردم اینجا نفس بکشم... »

مارتیک جان! به جای این حرف‌ها یک بلیط بگیر و سوار هواپیما شو و پا به زمین ایران بگذار! اگر کسی نگاه سایه‌ات کرد با من! فقط از همان ابتدای ورودت ممکن است آنقدر تقاضای سلفی گرفتن زیاد باشد که به راحتی به خانه‌ات نرسی!

اینجا مشکلات بخصوص مشکلات عمیق اقتصادی و اجتماعی خود را دارد همان مشکلاتی که شب و روز در رسانه‌های داخلی و خارجی به صورتی منصفانه یا اغراق‌آمیز مطرح می‌شود، اما به لحاظ فضای تنفس بخصوص برای هنرمندان با هر نوع سلیقه‌ای، آنطور نیست که رسانه‌های آن طرف آب، به طرزی نامنصفانه تبلیغ می‌کنند. از این تبلیغات نترسید. اینجا کرهٔ شمالی و شوروی زمان استالین نیست؛ چون مردم ایران شباهتی به مردمان آن دو سرزمین ندارند.

بازگشت دسته‌جمعی هنرمندان به کشور علاوه بر آنکه درک خود آنها را از وضعیت ایران، عینی و واقع‌بینانه می‌کند بر بهبود روحیهٔ این مردمی که از هر سو مورد تهاجم قرار گرفته‌اند، اثر بسیار خواهد گذاشت. 

پس مردم‌دوستی و وطن‌خواهی خود را با بازگشت به ایران به نمایش بگذارید و در غم و شادی این مردم شریک و سهیم شوید.

شما را به خدا احتیاط و حزم بی‌دلیل را کنار بگذارید و در نخستین فرصت، سوار هواپیما شوید و به سوی وطن پرواز کنید. این سرزمین سهم شماست. اینجا خانهٔ پدری شماست. نیاکان شما در این خاک خفته‌اند. غم غربت را رها کنید و  بی‌بیم، بی‌هراس به خانهٔ خود پا بگذارید. ایران و مردمش مشتاق و منتظر شمایند. 

 دولت جواب مارتیک را داد: بازگشت آزاد است!

فرهیختگان همچنین نوشت:  در پی ابراز تمایل مارتیک، شهره صولتی و جمعی دیگر از خوانندگان قبل از انقلاب برای بازگشت به ایران، الیاس حضرتی، رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت اعلام کرد: به‌عنوان رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت تأکید می‌کنم که بازگشت هنرمندان سرشناس و همه‌ی ایرانیانی که تمایل به بازگشت به ایران دارند، آزاد است. مگر کسانی که دستشان به خون آلوده است و پرونده‌های سنگینی دارند.

بعد از معین، مارتیک هم خواهان بازگشت به ایران شد

مارتیک قره‌خانیان در 76 سالگی  گفت : « دلم می‌خواهد برگردم ایران.» 

او پانزده ساله بود که همراه با خانواده به تهران آمد و اول به عنوان نوازنده و بعد به عنوان خواننده مطرح شد. مارتیک کمی پیش از انقلاب از ایران رفت به لندن تا در یکی از هتل هیلتون‌ها همراه با گروه ایتالیایی نوازندگی کند. به خاطر چهره ارمنی‌-ایرانی‌اش کسی فرق بین او و گروه ایتالیایی را نمی‌فهمید و آنجا چند سالی ایتالیایی شد، البته شرایط خیلی دوام نیاورد. 

مارتیک از ایتالیایی بودن خسته شد و خواست که به ایران بازگردد و این اتفاق بالاخره افتاد. 

اوتا سال 59 در ایران ماند اما باز هم قرار نبود این داستان خیلی ادامه‌دار باشد و مارتیک لس‌آنجلسی شد.

 او 45 سال است که ساکن آمریکاست و هیچ پرونده بازی نه در ایران و نه در آمریکا ندارد. آدم بی‌حاشیه‌ای ا‌ست و بعید به نظر می‌رسد حتی در جمع‌های خانوادگی هم بحث سیاسی کرده باشد. این روایت چند خطی برای خیلی از آن‌هایی که مثل مارتیک پیش از شروع دهه شصت از ایران رفتند، صدق می‌کند. 

آن‌هایی که مو‌ها و کارنامه‌شان سفید بوده و سفید شده و حالا منتظر یک چراغ سفید هستند تا راهی باز شود و پاسپورت آمریکایی‌شان را فراموش کنند و برچسب لس‌آنجلسی بودن از پیشانیشان برداشته شود.