تقلید لباس سمیه سنقری از لباس سلطنتی روز تاج گذاری فرح پهلوی ! + فیلم و عکس ها

هفتاد و هشتمین دوره‌ی جشنواره فیلم کن، بار دیگر به صحنه‌ای جهانی برای نمایش هنر، خلاقیت و بیانیه‌های فرهنگی تبدیل شد. در میان درخشش ستاره‌های سینما و حضور پررنگ هنرمندان بین‌المللی، حضور سمیه سنقری  طراح لباس سینما و تلویزیون ایرانـ بر فرش قرمز این جشنواره در هنگام اکران فیلم «زن و بچه» به کارگردانی سعید روستایی، توجه بسیاری را به خود جلب کرد. اما آن‌چه بیشتر از خود فیلم در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها مورد بحث قرار گرفت، لباس خاص و بحث‌برانگیز سنقری بود؛ لباسی الهام‌گرفته از فرهنگ ایران باستان که با رنگ‌های سبز، سفید و قرمز نماد پرچم ملی ایران آراسته شده بود.

لباس مذکور، در نگاه نخست یادآور ردای تاج‌گذاری فرح پهلوی است؛ همان لباس تاریخی‌ای که توسط برند House of Dior در دهه ۱۹۶۰ طراحی و با شکوهی بی‌نظیر دوخته شد و به یکی از نمادهای تجمل و ظرافت ایرانی در تاریخ مد بدل شد. سمیه سنقری در مصاحبه‌ای اعلام کرد که لباسش نمادی از اعتماد به نفس زن ایرانی و احترام به ریشه‌های فرهنگی اوست. نیت ستودنی‌ است، اما سوال اینجاست: آیا اجرای نهایی لباس نیز به همان اندازه درخشان و دقیق بوده که هدفش بوده است؟

با نگاهی جزئی‌تر، مشخص می‌شود که لباس طراحی‌شده، در بهترین حالت، ادای احترامی ساده و سطحی به یکی از شاهکارهای طراحی مد ایران است. کیفیت پارچه و متریال استفاده‌ شده در مقایسه با نسخه اصلی، فاقد آن جلال و عظمت بصری است که ردا را به نماد تجمل بدل کرده بود. در نسخه اصلی، رنگ‌ها به‌دقت انتخاب و با ظرافت در کنار یکدیگر نشسته بودند؛ اما در نسخه جدید، این دقت در انتخاب طیف رنگی، بافت، و هم‌نشینی عناصر از بین رفته است.

هم‌چنین، جواهر‌دوزی و تزئینات نسخه جدید بسیار ساده‌سازی شده و از غنای بصری مورد انتظار فاصله دارد. به عبارت دیگر، با وجود شباهت کلی در سیلوئت (طرح کلی لباس)، جزئیات حیاتی که یک لباس را از سطح "زیبا" به مرتبه "شاهکار" می‌رسانند، نادیده گرفته شده‌اند. این همان جایی‌ست که مرز بین الهام و تقلید محو می‌شود و کار طراح را در معرض قضاوت جدی قرار می‌دهد.

البته نباید از اهمیت حضور یک طراح ایرانی در صحنه‌ای جهانی مانند جشنواره کن غافل شد. نفس این حضور و تلاش برای بازنمایی هویت فرهنگی ایران، شایسته احترام است. اما نمی‌توان انکار کرد که در بازآفرینی چنین اثری فاخر، تنها الهام گرفتن از فرم و رنگ کافی نیست. آن‌چه ردای تاج‌گذاری فرح را جاودانه کرد، نه فقط طراحی‌اش بلکه وسواس طراحان و دوزندگان در اجرای بی‌نقص آن بود.

در نهایت می‌توان گفت لباس سمیه سنقری در کن، گرچه در نیت و مفهوم قابل تحسین بود، اما در عمل، نسخه‌ای ضعیف از یک شاهکار تاریخی بود. حرکتی زیبا، اما ناقص؛ نمایشی از جسارت، اما نه در حد و اندازه‌ی الگویی که برای آن انتخاب شده بود. اگر هدف، نمایش شکوه زن ایرانی در صحنه‌ای جهانی بود، ای‌کاش با همان دقت، وسواس و جسارت اجرایی همراه می‌شد که آن لباس تاریخی را ماندگار کرد.