ما خبرنگاران حوادث روایت‌گران سایه‌ها هستیم

به گزارش خبرنگار رکنا، خبرنگاری، در ذات خود حرفه‌ای شریف، پرتلاش و پرفشار است، اما در میان همه حوزه‌های خبری، شاید هیچ عرصه‌ای به اندازه‌ی «خبرنگاری حوادث» با جان و روان خبرنگار بازی نکند. خبرنگار این حوزه، هر روز در دل ماجراهایی قدم می‌گذارد که جامعه از آن‌ها می‌هراسد، دوری می‌کند یا با بی‌تفاوتی از کنارشان عبور می‌کند.

از نخستین روزی که پا در این حوزه گذاشتم، معنای تازه‌ای از واژه «درد» را لمس کردم؛ دردی که گاهی جسمانی است و گاهی بی‌صدا و خاموش، در جان آدمی ریشه می‌دواند. دردِ شنیدن فریاد مادری داغ‌دیده، دردِ مصاحبه با کودکی قربانی خشونت، دردِ ثبت جزئیات یک قتلِ خانوادگی، یا حتی بازتاب یک حادثه‌ی ناگوار جاده‌ای که در آن چندین زندگی برای همیشه خاموش شده‌اند.

خبرنگار حوادث، هر روز با خشونت، خون، آتش، تجاوز، سرقت، قتل و مرگ دست و پنجه نرم می‌کند. باید در صحنه‌های جرم حضور یابد، از بازجویی‌های داغ بنویسد، پای اعترافات قاتلان سریالی بنشیند و در میان خشم بازماندگان، خونسردی حرفه‌ای‌اش را حفظ کند. این حوزه، تمرینی روزانه برای ایستادن بر لبه‌ی تیغ است؛ جایی که احساس، تحلیل و تعهد در هم می‌آمیزند.

در این مسیر، خبرنگار حوزه حوادث تنها یک راوی نیست؛ بلکه تجربه‌گر خاموش تمام رنج‌هایی‌ست که از لنز دوربین و خطوط خبر عبور می‌کنند. او شاهد است، اما نه از دور. او میان صحنه می‌ایستد، نفس حادثه را حس می‌کند و باید آن را بی‌کم‌وکاست روایت کند، برای آگاهی، برای هشدار، برای عدالت.

اما در پس این همه تلاش و فشار روانی، کمتر کسی از خود خبرنگار می‌پرسد. کسی نمی‌پرسد که این روایت‌گر خستگی‌ناپذیر، شب‌ها چگونه می‌خوابد، یا با کابوس کدام گزارش از خواب می‌پرد. کسی نمی‌پرسد که شنیدن ده‌ها روایت تجاوز، دیدن اجساد سوخته، و بازتاب فریادهای بی‌پناهی، چه تأثیری بر روان او می‌گذارد. خبرنگار حوادث، بارها و بارها می‌شکند، اما دوباره برمی‌خیزد؛ با قلمی که هنوز برای حقیقت می‌نویسد.

امروز، روز خبرنگار است.روز پاسداشت صداقت، شجاعت و تلاشِ کسانی که بی‌ادعا می‌نویسند. در این روز، به‌ویژه باید از خبرنگاران حوزه حوادث یاد کنیم، آنان که خاموش‌ترین صداها را شنیدنی می‌کنند، از تلخ‌ترین روایت‌ها می‌نویسند و در سخت‌ترین صحنه‌ها، تنها به رسالت خود فکر می‌کنند: ثبت حقیقت.

ما می‌نویسیم، تا فراموش نشود.
ما می‌نویسیم، تا دردها نادیده نمانند.
ما می‌نویسیم، تا شاید دنیا جای امن‌تری شود.

ندا خدایاری