صدای بی‌صداها؛ ضرورت تبیین ایثار مردم در لحظات سرنوشت‌ساز تاریخ

 اگر امروز ایران در برابر قدرت‌های جهانی ایستاده و از موضع عزت سخن می‌گوید، بخش بزرگی از آن را مدیون مردمی است که در لحظه‌های سخت، در سکوت، جان، مال، فرزندان، زمان و آرامش خود را وقف وطن کردند.

در نبرد اخیر جمهوری اسلامی ایران با رژیم صهیونیستی که به مدت ۱۲ روز به طول انجامید، نیز شاهد صحنه‌ هایی از این جنس ایثار مردمی بودیم؛ صحنه‌ هایی که اگر روایت نشوند، اگر ثبت نشوند و اگر به آیندگان نرسند، ظلمی دوباره به حقیقت است.

مردم؛ ستون‌های خاموش دفاع ملی

هنگامی که هشدار حملات دشمن به شهرها رسید، این مردم بودند که بی‌هیاهو، در کنار نیروهای نظامی و امدادی، مناطق حساس را تخلیه کردند، داوطلبانه اقدام به شناسایی جاسوسان رژیم صهیونی کردند، صبور ماندند، به رسانه‌های دشمن گوش نسپردند، دچار هراس نشدند و با حضور در میدان هایی مانند جشن عید غدیر و نماز جمعه امید را در دل فرزندانشان زنده نگه داشتند.

در پدافند غیرعامل، مردم خود عامل شدند. در پدافند رسانه‌ای، صفحات شخصی‌شان سنگر شد. در پدافند اقتصادی، به خرید هیجانی نه گفتند. این رفتارها اگر چه بی‌صدا بود، اما صدایی رسا در عمق جامعه داشت. این ایثار مدنی باید ثبت شود.

چرا باید ایثار مردم را تبیین کرد؟

 برای ساخت حافظه جمعی مقاوم: جامعه‌ای که تاریخ مقاومت خود را نشناسد، در اولین بحران، دچار فراموشی، تفرقه و ترس می‌شود. تبیین ایثار مردمی، نسل جدید را به عمق قدرت ملی پیوند می‌زند.

برای بازسازی سرمایه اجتماعی: مردم اگر ببینند ایثارشان دیده نمی‌شود، در بحران بعدی کنار می‌کشند. روایت ایثار، یعنی احترام گذاشتن به وفاداری.

برای مقابله با روایت‌سازی‌های معکوس دشمن: شبکه‌های معاند تلاش دارند مردم را خسته، بی‌تفاوت، جدا شده از نظام و حاکمیت نشان دهند. در حالی که واقعیت، چیز دیگری است: مردم ایران ستون‌ های اصلی حاکمیت‌ اند. باید این تصویر واقعی را تقویت کرد.

برای انتقال میراث فرهنگی مقاومت به آیندگان: فرهنگ مقاومت، فرهنگ دولتی نیست. فرهنگ مردم است. باید آن را با زبان هنر، رسانه و روایت‌ های شفاهی به نسل بعد منتقل کرد.

چه کسانی باید این ایثار را روایت کنند؟

    رسانه‌ها: نباید فقط به تحلیل‌ های نظامی پرداخت. رسانه باید تصویر مادری را نشان دهد که با اضطراب اما صبر، فرزندش را راهی جبهه مقاومت سایبری کرده است.

    هنرمندان: سینما، موسیقی، ادبیات، گرافیک، انیمیشن  همه می‌توانند راوی ایثار مردم باشند. یک لبخند کودک در پناهگاه، یک پرچم بر پشت‌بام خانه‌ای بمباران‌شده، می‌تواند یک ملت را روایت کند.

    نهادهای آموزشی و فرهنگی: مدارس و دانشگاه‌ها باید بستری برای بازگویی این صحنه‌های واقعی باشند. تاریخ رسمی کشور، بدون مردم کامل نمی‌شود.

از مردم بگویید؛ تا مقاومت معنا پیدا کند

در پایان، باید باور کنیم که اگر ایثار مردم را روایت نکنیم، دشمن برای ما روایتی دیگر می‌سازد؛ روایتی که مردم را ترسو، بی‌تفاوت یا خسته نشان می‌دهد. باید بگوییم که این مردم، در هر بحران، در صف اول بودند؛ نه برای حقوق، نه برای دیده‌شدن، بلکه برای وطن.

تاریخ فردا، قهرمانان امروز را خواهد شناخت؛ اما این وظیفه ماست که صدای بی‌صدای مردم را امروز فریاد بزنیم.