هندبال بانوان ؛ لژیونرهای خیالی یا واقعی

به گزارش رکنا ورزشی، پیدایش بیماری کرونا و به تبع آن شکل و ساختار جدید برگزاری لیگ‌های برتر و زیر شاخه هندبال، این اجازه را به کادر مدیریتی فدراسیون هندبال داد تا بتوانند در عرصه رقابت‌های ملی حضوری فعال داشته و اگرچه در این  راه گرفتن میزبانی رقابت‌های جوانان و بزرگسالان قهرمانی مردان آسیا از ایران هم آزار دهنده بود ولی حضور پیدا نکردن تیم‌های مطرح در برخی رقابت‌های هندبال دختران  و پسران آسیا به دلیل همین بیماری، این فرصت را به فدراسیون نشین‌های ما داد تا در دقیقه نود با برگزاری اردوهای خاص اقدام به اعزام تیم‌ها نموده و در نهایت با کسب سهمیه‌های جهانی در بخش نوجوانان و جوانان دختران و بزرگسالان مردان و زنان در بعد خبررسانی حداقل اندک مدتی را به خود اختصاص داده و سوار بر اسب مراد شوند.

در این  میان هندبال بانوان در طول سالیان اخیر راه‌های پر پیچ و خمی را طی کرده و حالا با توجه به جهانی شدن در رقابت‌های آسیایی سال گذشته در اردن ، توانست نگاه‌های زیادی را به خود جلب کند. داستان هندبال بانوان به موازات هندبال مردان در ایران قابل ارزیابی بوده و اگرچه همیشه به مانند هندبال مردان از آن حمایت نشده توانسته با برگزاری لیگ در قالب رده‌های مختلف سنی،  قایق بی پاروی خود را به سختی به ساحل برساند.

وقتی مهر ماه سال گذشته خبر لژیونر شدن 3 هندبالیست تیم ملی بانوان در بین خبرهای این جامعه ورزشی خود نمایی کرد، تمامی کارشناسان، مربیان و فدراسیون نشینها بر آن شدند تا از این خبر و تبعات آن ساحل امنی برای خود ساخته و به قولی برای مدتی هم شده موج‌سواری خوبی را به راه بیاندازند.

نوریه عباسی، الناز قامسی و فاطمه خلیلی بعد  از آنکه راضیه جانباز مدتی را در لیگ ترکیه گذراند، با مساعدت اولین لژیونر بانوان ایران (راضیه جانباز) به ترکیه رفته و فارغ از هویت قرار داد به لحاظ مالی و سایر موارد اقدام به عقد قرار داد با باشگاه آنادولو اسپور این کشور کردند.

مدتی بعد و با حضور تیم ملی بانوان هندبال ایران در رقابت‌های آسیایی اردن و مجوز نصف و نیمه‌ای که باشگاه ترکیه‌ای این سه نفر  برای حضور این 4 لژیونر در ترکیب تیم ملی بانوان ایران صادر کرد، در نهایت به غیر از راضیه جانباز که به دلایل نامعلومی به اردوی تیم ملی دعوت نشد، سه بازیکن دیگر دقایقی را در بازی‌های اردن حضور داشته و برای تیم ملی ایران به میدان رفتند.

رقابت‌های قهرمانی آسیا و انتخابی جهانی اسپانیا با حضور کشورهای صاحب سبک و عنوان‌دار این رشته در آسیا به مانند کره جنوبی و ژاپن در اردن برگزار شد و تیم ملی بانوان کشورمان با حضور درگروهی سهل و آسان شامل تیم‌های فلسطین، سوریه، کویت، اردن و تیم مدعی ژاپن عنوان دوم را کسب کرده، راهی مرحله نیمه‌نهایی شد که در نهایت با شکست مقابل تیم‌های قزاقستان وکره جنوبی به مقام چهارمی رسیده و یکی از سهمیه‌های قاره کهن در رقابت‌های جهانی اسپانیا 2021 را از آن خود کردند.

با این اتفاق راهی بسیار روشن پیش روی هندبالیست‌های بانوی ایرانی بود تا با حضوری هرچند در شان هندبال ایران و آسیا بتوانند به عنوان لژیونر برای خود در باشگاهای معتبر اروپایی جایی دست و پا کرده و راه را برای نسل آینده هندبال بانوان ایران باز کنند. رقابت‌های هندبال قهرمانی جهان در اسپانیا برگزار شد و بانوان هندبالیست ایرانی با انجام 7 بازی شامل یک پیروزی مقابل چین (به دلیل عدم حضور این تیم) و 6  شکست به کار خود در این رقابت‌ها پایان دادند.

اگرچه در طول این رقابت‌ها حضور موفق یکی از دروازه‌بان‌های تیم یعنی فاطمه خلیلی برای کل تیم نوشته شد و عکس و خبر وی همواره در بین خبرگزاری‌های معتبر و شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد، اما عدم بازگشت یکی از بازیکنان تیم یعنی شقایق باپیری به کشور هم سروصدای زیادی به پا کرده و شاید عمده مشکل حاشیه ای تیم اعزامی را به خود اختصاص داد. تیمی که فرد اعزامی به عنوان مسئول حراست در زمره پرکارترین افراد اعزامی بود و شکست‌های پی در پی و سنگین هم در ادامه چاشنی کار تیمی از قاره کهن به نام ایران کرد که برای نخستین بار تجربه حضور در اینچنین تورنمنت جهانی را برای خود ثبت کرده بود.

با گذشته چندین ماه از رقابت‌های جهانی اسپانیا و از سرگیری مجدد لیگ برتر هندبال بانوان ترکیه و همچنین کشورمان از لژیونرهای تیم خبری نیست و تنها راضیه جانباز به طور نصفه و نیمه در تیم خود حضور داشته و نام لژیونر را یدک می‌کشد. الناز قاسمی، فاطمه خلیلی و همچنین نوریه عباسی به ایران بازگشته و فرآیند حضور آنان به عنوان لژیونر هندبال بانوان آسیب‌های فراوانی را به خود دید.

تا جاییکه آنها در فصل جاری نه در تیم ترکیه‌ای خود حضور داشته و نه در لیگ برتر هندبال فصل جاری از آنها رونمایی شد.

الناز قاسمی یکی از این چند لژیونر مورد بحث در این رابطه به خبرنگار ما گفت: ما در میانه راه حضور در تیم  آنادولوی ترکیه و با توجه به عدم عمل تعهد این باشگاه مجبور به بازگشت به ایران شده و از آنجاییکه قرارداد ما تا خرداد سال جاری یعنی 1401 معتبر بود، برای حضور در لیگ داخلی هم مشکل داشتیم و نتوانستیم بازی کنیم.

داستان حضور این سه بازیکن به عنوان لژیونر هم به این ترتیب به انتهای خود رسید.

بازیکنانی که می‌توانستند با  تداوم حضور در لیگ خارج از کشور به عنوان لژیونر، برگی تازه از کتاب هندبال بانوان را به نام خود بنویسند. هندبال بانوانی که در قیاس با والیبال و همچنین سایر رشته‌هایی که دختران این سرزمین در آن فعالیت داشته، نتوانست از رقابت‌های جهان اسپانیا برای خود توشه‌ای برداشته و لیگ امسال هم در موعد مقرر خود به پایان نرسید و عنوان فرسایشی را گرفت.

لیگی که اگر به موقع به پایان می‌رسید و رایزنی‌های لازم و حرفه‌ای به وقت خود صورت می‌گرفت چه بسا حالا لژیونر خیالی در هندبال بانوان نداشته و تیم‌های اروپایی شاهد حضور دختران هندبالیست ایرانی هم می‌بودند.

عدم رایزنی حرفه‌ای ، عدم حضور ایجنت‌های فعال در این بخش، عدم ارتباط سیستمی با حوزه‌های فعال در بخش نقل و انتقال بازیکنان ایرانی در حوزه بانوان شاید برخی از دلایل دیپورت این سه بازیکن به کشور  بوده و همچنان باید حسرت این فرصت طلایی را در دل نگه داشت.

انتهای پیام/