این مطلب از گروه وب گردی است و تنها جنبه سرگرمی دارد.
این 5 زن، اغواگرترین زنان دهه 70 ایران بودند + عکس و اسامی باورنکردنی!
در دهه ۷۰ سینمای ایران فیلم‌های خوبی روی پرده رفتند و استقبال زیادی از برخی آنها شد.
چی بپوشم: در دهه ۷۰ سینمای ایران فیلم‌های خوبی روی پرده رفتند و استقبال زیادی از برخی آنها شد. سینما در آن دوران هنوز جذاب بود و این سستی و رخوت امروزی بر سر فیلم‌ها سایه نیانداخته بود. اگرچه محدودیت‌های مختلفی چون ترکشی در دهه مذکور به سینمای بدنه و البته بدنه سینمای ایران وارد می‌شد اما جو و فضای حاکم بسیار پرشورتر از حال حاضر بود. در چنین روزگاری، نمایش زنان اغواگر چارچوب خاصی داشت و با فرسنگ‌ها فاصله از واقعیت و سینمای دنیا بروز می‌کرد. با همه این‌ها، در برخی از آثار دهه ۷۰ شمسی، شخصیت‌های اغواگری از زنان به تصویر کشیده شده که جذاب از کار درآمدند و ماندگار شدند. نگاهی به پوشش این زنان و نقش‌ها خواهیم داشت. اگر گزینه دیگری به جز موارد پیش رو در ذهن دارید هم ما را در جریان بگذارید. مخاطبان جدی سینما، نقش‌های ماندگار در این حیطه را به خاطر دارند.
شوکران
هدیه تهرانی از متفاوت‌ترین چهره‌های سینمای ایران است. با گذر سال‌ها، همچنان رقیبی در اجرای نقش‌های ماندگارش ندارد. او سیمای خاصی دارد، سبک بازی‌اش مخصوص به خود او است و حتی زمانی که به‌مدت چندین سال از سینما دور بود، از یادها نرفت. تهرانی با چهره‌ای جذاب و سردی خاصی که البته جاذبه هم دارد، گزینه‌ای مناسب برای بازی در نقش زنان اغواگر به‌نظر می‌رسد. او در فیلم متفاوت شوکران که از آثار بسیار خوب دهه هفتاد بود، نقش پرستار جوانی را بازی می‌کرد که زندگی آشفته‌ای دارد. او با مهندسی متاهل وارد رابطه می‌شود و حضوری اغواگرانه ولی توأم با معصومیت دارد. مرگ غریبانه او در انتهای فیلم، بر این معصومیت صحه می‌گذارد. تهرانی در شوکران نه عشوه و لوندی کلیشه‌ای بر نقش جاری می‌کند و نه در قالب زنی فریبکار ظاهر می‌شود. او دختر تنهایی است که به‌دنبال تکیه‌گاهی امن می‌گردد و متاسفانه در این میان نه‌تنها پناهگاهی امن پیدا نمی‌کند بلکه بر بادی ویرانگر تکیه می‌زند که نتیجه‌ای جز مرگ و تباهی برایش به همراه ندارد. تهرانی در این فیلم خوش‌پوش است و استایلش در تقابل با همسر سنتی فریبرز عرب‌نیا یا همان مرد اغواشده فیلم است. او از رنگ‌ها و مدل‌های متنوع و زیبا در پوشش خود بهره می‌برد و حضور در ظاهر آزادی دارد.
آب و آتش
لیلا حاتمی بی‌تردید از برترین چهره‌های سینمای ایران است. مقایسه بازی او با سایرین نشان می‌دهد که همیشه از سطح فراتر می‌رود و به قلب شخصیت‌های فیلم‌هایش نفوذ می‌کند. او در آب و آتش نقش زنی بدکار را ایفا می‌کند که با استایلی مخصوص به زنانی از همین طیف، باورپذیر می‌شود. او با موهایی کوتاه، صورتی آرایش‌کرده و عینک دودی، سعی بر تقلید تیپ خاصی از زنان را دارد که قربانی تبعیض‌های مختلف هستند. حاتمی در انتهای این اثر تاحدی معمایی-اجتماعی کشته می‌شود و دختری از خود به جای می‌گذارد که مخاطب آرزو دارد، آینده‌ای دیگر برایش رقم بخورد. لیلا حاتمی از عهده به تصویرکشیدن معصومیتی پنهان به خوبی برآمده است و آب و آتش از فیلم‌های بسیار خوب او در دهه‌های گذشته است. این فیلم درمیان آثار فریدون جیرانی هم گزینه‌ای قابل‌تامل است.
ساحره
قراردادن این گزینه درمیان زنان اغواگر کمی عجیب است. ساحره اثر قابل تأملی از داوود میرباقری با بازی ویشکا آسایش بود. او در این فیلم که از داستانی از صادق هدایت الهام گرفته شده بود، عروسکی را به تصویر می‌کشد که اغواگرانه قلب شخصیت اصلی مرد را ربوده است. مرد که با زنی شبیه به عروسک یعنی ویشکا آسایش ازدواج کرده است، به‌طور پنهانی دل در گروی عروسکی دارد که در اتاقش پنهان کرده است. هرچند که تِم داستان دارای لایه‌های روانشناختی و اجتماعی است و از نوعی تقابل سنت و مدرنیته صحبت می‌کند اما عروسک موبلند داستان، حضوری اغواگرانه دارد و با آن موهای بلند، چتری‌های زیبا و لباس جذاب رقیب زن واقعی فیلم است. توصیه می‌کنیم که این فیلم را به عنوان اثری متفاوت حتما مشاهده کنید. پشیمان نخواهید شد.
دختران انتظار
سینمای ایران محدودیت‌های زیادی برای به تصویرکشیدن واقعیت زنان اغواگر دارد. برای همین در دهه‌ای مانند ۷۰، تصاویری ثبت شده که اگرچه نماینده زنان اغواگر هستند اما در کل، آنچنان هم اغواگرانه عمل نمی‌کنند. برای نمونه، شراره رخام از چهره‌های مرتبط با چنین نقش‌هایی است. او در فیلم دختران انتظار، نقش دختر متمولی را ایفا می‌کرد که سعی در اغوای دانشجوی جوان و نیازمند و البته خوش‌چهره یعنی پارسا پیروزفر را داشت. او با مانتوهایی بلند و در رنگ‌هایی پاستلی و روشن دیده می‌شد و در مقایسه با چهره رقیب یعنی نیکی کریمی که دانشجویی ساده و فقیر بود، پوششی پرزرق‌وبرق‌تر داشت.
مجموعه امام علی
در سینمای دهه هفتاد و آثار تصویری، چهره اغواگر ویشکا آسایش در مجموعه امام علی هم فراموش‌نشدنی است. آن روزها، همه‌جا صحبت از چهره جذاب و جوانی بود که در نقش قطام در اثری تاریخی حضور داشت. ویشکا آسایش هرگز بعد از ایفای آن نقش، موفق به رسیدن به جایگاهی مشابه و پرسروصدا نشد. قطام ویژگی‌هایی داشت که به کمک آسایش آمده بود. چه ویژگی‌هایی؟ طراحی لباس و گریمی بسیار عالی که با واقعیت ظاهری آسایش تاحد زیادی متفاوت بود. حتی بسیاری از مخاطبان با دیدن ویشکا در آثار بعدی تصویری‌اش شوکه شدند و احساس می‌کردند که این چهره سفید و اندام بسیار لاغر با آنچه در سریال امام علی دیده بودند، هیچ شباهتی نداشت. اینجاست که اهمیت استایل و طراحی لباس در اثرگذاری هر نقش سینمایی خود را نشان می‌دهد. برای قطام در سریال، لباس‌هایی لایه‌لایه در نظر گرفته شده بود که رنگ‌هایی جذاب داشتند. این موضوع روی هیکلی نشان‌دادن هنرپیشه اثر مثبت داشت. ضمن اینکه رنگ‌های شاخصی که در کنار مشکی خود را نشان می‌دادند هم به شخصیت اغواگر قطام شکوه خاصی می‌دادند.
در آخر
زنان اغواگر سینمای ایران در دهه ۷۰، استایل و پوششی داشتند که با واقعیت چنین زنانی متفاوت است. بااین‌حال، به‌رغم محدودیت‌ها، بازیگران این نقش‌ها از عهده به‌جای‌گذاشتن تصویری باورپذیر برآمده‌اند. در سینمای ایران از چنین نقش‌هایی زیاد گفته نشده است. در دهه‌های بعد هم حضور محدودی از این زنان را در تصویر شاهد هستیم. درمیان زنان اغواگری که معرفی شدند، کدام‌یک را به خاطر دارید؟ گزینه دیگری برای افزودن به این فهرست در نظر دارید؟
ارسال نظر