رامبد جوان باز هم استعداد رو کرد: از ناخدا افتو تا مردی که معنای رپ فارسی را در جامعه دگرگون کرد!

بار دیگر رامبد جوان با خلق برنامه «کارناوال» توانست یک اثر فرهنگی تاثیرگذار را به مخاطبان ارائه دهد. این برنامه با استقبال اقشار مختلف جامعه روبه‌رو شده و اجراهای هنرمندانی همچون امیرحسین رستمی، روزبه حصاری و رویا میرعلمی، واکنش‌های مثبتی را به دنبال داشته است.

ناخدا افتو

یکی از جذابیت‌های این برنامه، حضور عروسک «ناخدا اُفتو» است که توانسته مخاطبان را مجذوب خود کند و محبوبیت زیادی در فضای مجازی کسب کند. طراحی این شخصیت توسط مهراب قاسم‌خانی انجام شده و به گفته خودش، خلق این کاراکتر چندین سال زمان برده است. مهارت رامبد جوان در کار با عروسک‌ها، پس از موفقیت «جناب‌خان»، بار دیگر با این عروسک خاص به نمایش گذاشته شد. جوان توانست با همکاری ناخدا اُفتو، صحنه‌هایی شگفت‌انگیز برای تماشاچیان خلق کند.

بهادر مالکی، صداپیشه این شخصیت، پیش‌تر در نقش‌هایی مانند فامیل دور در مجموعه‌ی محبوب «کلاه قرمزی» صداگذاری کرده بود و خاطرات به‌یادماندنی‌ای برای بینندگان رقم زده است.

بخشی از هنرنمایی این عروسک که به طور طنز به عکاسی مخفیانه از رامبد جوان و دستیارانش با نام‌هایی چون مریم، سعیده، نگار، سارا، مهدیه، شیوا و مهسا اشاره دارد، لحظاتی سرگرم‌کننده و جذاب خلق کرده است:

سینا ساعی: نماینده‌ای نو از رپ فارسی

یکی از جلوه‌های شاخص برنامه «کارناوال»، حضور سینا ساعی بود که با هنرنمایی‌اش نگاه تازه‌ای به موسیقی رپ فارسی ارائه کرد. او فراتر از کسب جایگاه قهرمانی، توانست سبک موسیقی رپ را در ذهن عموم مردم دگرگون کند و زیبایی‌های فرهنگی و تاریخی آن را برجسته نماید.

سینا ساعی محور اجراهای خود را بر شخصیت تاریخی امیرکبیر متمرکز کرد. او رپ فارسی را که تاکنون غالباً با الفاظ تند و تصاویری از اعتراض عجین بود، به موضوعاتی مانند تاریخ ایران و مسائل اجتماعی گره زد و نشان داد که این سبک موسیقی چقدر ظرفیت سازنده برای بازتاب موضوعات عمیق و ارزشمند دارد.

در یکی از اجراهای آغازین برنامه، ساعی به سه اصل مهم «اثر، مخاطب اثر و خالق اثر» اشاره کرد؛ موضوعی که بحث‌های بسیاری را در میان مخاطبان و کاربران فضای مجازی برانگیخته است.

این سوال ایجاد می‌شود که تا چه حد در بین خوانندگان موسیقی ایران می‌توان درک عمیق و اصولمند از تولید محتوا یا مطالعات گسترده‌ای همچون تاریخ‌پژوهی و شناخت فرهنگی را مشاهده کرد؟! شاید مقایسه کارهای ارزشی او با برخی آثار تکراری و کلیشه‌ای موسیقی پاپ، این سوال را پررنگ‌تر می‌کند: آیا این تلاش برای ارتقای فرهنگ عمومی سودمندتر نیست؟

پیوند موسیقی رپ و تئاتر

یکی از ویژگی‌های برجسته اجراهای ساعی، تلفیق نمایشی موسیقی رپ و تئاتر بود. او تنها به خواندن کلمات پشت‌سرهم با ریتم سریع محدود نشد، بلکه روی صحنه کلمات را اجرا کرد. چهره، حرکات بدن، احساسات و حتی توقف‌های بموقع، جزئیاتی بودند که اجراهای او را متمایز کردند.

در بازگویی احساسات امیرکبیر، مانند ناامیدی، خشم و اندوه، مخاطبان می‌توانستند این تجربیات عاطفی را در چهره و حرکات او لمس کنند. او با تحقیق درباره جنبه‌های مختلف زندگی امیرکبیر، توانست زوایای کمتر شناخته شده آن، نظیر علاقه‌مندی‌های شخصی و روابط انسانی او را به مخاطب معرفی کند، که این موضوع در آثار هنری دیگر کمتر مورد توجه بوده است.

سایر سبک‌های موسیقی، به‌ویژه برخی قطعات پاپ، که اغلب به کلیشه‌های تکراری و محتواهای سطحی محدود می‌شوند، نمی‌توانند در برابر روایات فاخر و عمیقی که سینا به مخاطب ارائه می‌کند، رقابت کنند.

ایجاد پیوند بین نسل‌ها

بااین‌حال، ارزشمندترین کاری که سینا ساعی با حضور در «کارناوال» انجام داد، شاید چیزی فراتر از هنر موسیقی باشد. او توانست بین نسل‌ها پیوندی برقرار کرده و درک متقابل ایجاد کند. در جامعه‌ای که نسل جوان (نسل Z) و نسل‌های قدیمی‌تر از هم فاصله گرفته‌اند، ساعی راهی پیدا کرد تا میان این دو پل بسازد.

او به نحوی توانست پدران و مادربزرگ‌هایی را که اغلب تجربه شنیدن موسیقی رپ را درک نمی‌کردند، پای برنامه بنشاند و فضای مشترکی فراهم آورد تا در کنار جوانانی که به موسیقی مدرن علاقه دارند، از محتوای تاریخی و ملی بهره‌مند شوند. این حرکت بی‌سابقه نشان داد که هنر می‌تواند ابزار قدرتمندی برای همگرایی باشد.

سینا ساعی نشان داد که برای مدرن بودن، نیازی به انکار گذشته نیست و همچنین برای حفظ تاریخ و هویت، نیازی به مخالفت با مدرنیته احساس نمی‌شود. این نوع رویکرد می‌تواند الگویی برای هنرمندان دیگر باشد که چگونه هنر را به ابزاری برای اتحاد نسل‌ها و احیای ارزش‌های ملی تبدیل کنند.