فیلم نگاهی به فیلم زن و بچه با بازی بی نظیر پریناز ایزدیار و پیمان معادی + سکانس های جذاب فیلم / تماشای این فیلم برای افراد زیر 15 سال مناسب نیست

یک زن ( پریناز ایزدیار ) قصد دارد پس از مرگ همسرش، مجدداً ازدواج کند. اما خواستگار که همکار اوست، علاقه‌ای ندارد که خانواده‌اش در خواستگاری فرزندان او را ببینند و…

کارگردان:

سعید روستایی: یکی از موفق‌ترین کارگردانان جوان سینمای پس از انقلاب که با «ابد و یک روز» به شهرت رسید و بعدها با «متری شیش و نیم» توانست نامش را به‌عنوان کارگردانی مستعد در سینمای ایران مطرح کند. آخرین ساخته سعید روستایی تا پیش از «زن و بچه»، «برادران لیلا» نام داشت که هرگز در ایران اکران نشد و در نهایت از طریق اینترنت منتشر شد.

نقد فیلم «زن و بچه»:

یکی از مشکلاتی که اخیراً سعید روستایی با آن مواجه شده سردرگمی فیلمنامه‌هایش است که مخصوصاً در ساخته قبلی‌اش یعنی «برادران لیلا» نیز مشهود بود. به نظر می‌رسد که روستایی علاقه فراوانی به معضلات اجتماعی دارد و سعی دارد که تعدادی زیادی از این موارد را در آثارش به تصویر بکشد. اما مشکل اینجاست که برای چنین اقدامی، نیاز است که فیلمنامه قابل قبولی نوشته شود!

بزرگ‌ترین مشکل فیلم «زن و بچه» مطابق انتظار، فیلمنامه است. فیلمنامه‌ای که قرار بوده شخصیت‌محور باشد؛ اما شخصیت‌هایش نه ساخته می‌شوند و نه ثبات اخلاقی دارند که بتوان آن‌ها را درک کرد! شخصیت اصلی داستان زنی است که دچار عذاب وجدان شده و به واسطه اتفاق تلخی که برایش رخ‌داده، سعی دارد به دیگران عذاب وجدان دهد و از آن‌ها انتقام بگیرد. این نیمی از مسیر قصه فیلم جدید سعید روستایی است، اما مشکل اینجاست که قصه از نیمه به بعد، چندپاره می‌شود.

پس از گذشت تقریباً نیمی از قصه، فیلمساز انواع‌واقسام معضلات اجتماعی از حضانت گرفته تا ناظم مدرسه و خواستگار سابق و ارتباط با خواهر و حتی قوانین مردسالارانه در دادگاه را وارد قصه می‌کند؛ اما از ایجاد پیوستگی در میان این عناصر ناموفق است. خرده‌روایت‌های فیلم با سرعتی عجیب، به قصه وارد می شوند و به بدترین شکل ممکن توسط کارگردان به سرانجام می رسند؛ خواه سکانس بی ربط انتقال پدربزرگ به بیمارستان باشد یا نگاه به کودک و متحول شدن ناظم!

دراین‌بین، منطق روایی نیز دیگر عنصر گمشده فیلم جدید سعید روستایی است. اتفاقاتی که در فیلم رخ می‌دهند به‌اندازه کافی شفاف هستند تا موجب اتخاذ تصمیمات منطقی از سوی شخصیت‌ها باشد اما در کمال تعجب، کارگردان ضریب هوشی شخصیت های قصه اش را در حد بحران کاهش داده تا از این طریق، موقعیت های احساس برانگیز بسازد.

یکی از این موارد، شخصیت خواهر است که از همان ابتدای فیلم، انواع و اقسام تصمیمات حماقت آمیز را اتخاذ می کند که دلیل آن هم مشخص نیست! موضوع زمانی عجیب تر می شود که می بینیم در انتهای فیلم این شخصیت در حال اعتراف به تصمیمات اشتباهش است و از تماشاگر می خواهد تا او را درک کند و به حالش غصه بخورد در حالی که تماشاگر از ابتدای قصه حداقل چند پله از لحاظ عقلی از او جلوتر بوده و اهمیتی به وی نمی دهد!

«زن و بچه» فارغ از شخصیت‌پردازی‌های ضعیفش، حتی از لحاظ سینمایی هم حرفی برای گفتن ندارد. دوربین سعید روستایی اغلب موارد جایگاه عجیبی دارد. گاه نمای بالا از در مدرسه می‌گیرد (نمایی مشابه آنچه قبلا در «متری شیش و نیم» دیده بودیم) و گاه، یک نمای اکستریم کلوزاپ از شخصیت اصلی داستان در حالی که هیچ ویژگی قابل توجهی در حال و روز شخصیت اصلی داستان وجود ندارد که چنین قابی را بطلبد!

در نهایت باید گفت که «زن و بچه» یک عقب‌گرد آشکار برای کارگردانی است که با «ابد و یک روز» و «متری شیش و نیم» توانسته بود انتظارات مخاطبین ایرانی را بالا ببرد. «زن و بچه» قطعاً در لیست بدترین آثار سعید روستایی تا به امروز قرار می‌گیرد.