ناگفته هایی از زندگی سرهنگ شهرکی و همسرش از زبان برادر شهید + فیلم و عکس دیده نشده

به گزارش رکنا، به دور از لباس نظامی، او یک مرد بود مثل خیلی ها! مثل خیلی ها که شبیه آنها در نظر دیگران زیاد است اما برای خانوده شان یکی یکدانه هستند و نظیرشان را پیدا نمی کنند.او مثل اکثر پدرهای روی زمین برای بچه هایش بهترین پدر بود.اما وقتی لباس نظامی می پوشید دیگر قصه اش با خیلی ها فرق داشت و کسی بود که در تعهد کاری زبانزد بود.

سرهنگ علیرضا شهرکی رئیس آگاهی سراوان، بیشتر از آنکه پدر باشد و همسر؛ سرهنگ علیرضا شهرکی بود! دغدغه کاری اش به ساعت هایی که در کنار خانواده بود می چربید.برای همین هم بود که او در سال های خدمتش در سراوان ، سایه امنیت را در شهر پهن کرده بود.

اصالتا سیستانی بود و دلش برای بچه هایی که در جریان شرارت های اوباش بی سرپرست شده بودند می تپید.حالا نزدیک یک هفته است که همان اوباش حضور او را در قاب در خانه از بچه های خودش گرفته اند.ریحانه و رضا دیگر دستی برای آرامش شبانه و آغوشی برای پناه خستگی هایشان ندارند.

10 اردیبهشت امسال، اشرار ناشناس با حمله مسلحانه به سمت خود علیرضا شهرکی اقدام به تیراندازی سمت او و همسرش، هر د نفر را به قتل رساندند.از همان لحظه تحقیقات پلیسی و قضایی برای پیدا کردن ردی از عاملان جنایت آغاز و شد و تا کنون 3 نفر در رابطه با ترور شهید شهرکی و همسرش دستگیر شده اند.تحقیقات برای دستگیری عامل اصلی جنایت هم چنان ادامه دارد.

در حالی که حدود یک هفته از شهادت علیرضا شهرکی و همسرش می گذرد، دقایقی پای گفتگو و درددل خانواده این شهید بزرپوار می نشینیم.ادامه گزارش را در گفتگوی خبرنگار ایران با ناصر شهرکی، برادر شهید شهرکی بخوانید.

قبل از شهادت یک شهید بود

قبل از هر چیز این ضایعه دردناک را به شما و خانواده تان تسلیت می گوییم.در مورد سوابق کاری شهید شهرکی بگویید.

برادرم سال 78 استخدام نیروی انتظامی شد.حدود 4 سال در ایرانشهر خدمت کرد و بعد به زاهدان منتقل شد.بعد از آن چند سالی در زابل خدمت مرد و از حدود 5 سال قبل به عنوان رئیس آگاهی سراوان، در این شهر خدمت می کرد.

اصالتا اهل کجا هستید؟

سیستانی هستیم.برادرم متولد سال 58 بود.ما 10 خواهر و برادر هستیم.5 برادر و 5 خواهر ! من برادر ارشد هستم و علیرضا دومین پسر خانواده بود که در سن 44 سالگی شهید شد.از روز شهادتش تا به حال به این فکر می کنم که پدرم هم دقیقا در همین سن وسال از دنیا رفت.پدرم کشاورز بود.مبتلا به سرطان کبد شد و به رحمت خدا رفت.

چه شد که برادرتان استخدام نیروی انتظامی شد؟

علاقه زیادی داشت که پلیس شود.از همان وقت ها که بچه مدرسه ای بود همیشه زمزمه پلیس شدن می کرد و وقتی دیپلم گرفت عزم خود را جزم کرد که در نیروی انتظامی استخدام شود.او علاقه خیلی زیادی به دفاع از وطن و ناموس و کیان کشور داشت.وقتی هم کارش را شروع کرد با تلاش و پشتکار برای شغلش تلاش می کرد.احساس مسئولیت خیلی زیادی برای کارش داشت.خیلی فعال بود.هر روز صبح دقایقی می دوید و ورزش می کرد و بعد تا هر ساعتی از روز که لازم بود پای کار می ماند.دادستان سیستان می گفت که پرونده های قتل و آدم ربایی و سرقت مسلحانه را سریع به نتیجه می رساند و متهم پرونده را دستگیر می کرد.برای همین در سال های خدمت برادرم امنیت سراوان خیلی خوب شده بود.خانواده اش هم از اینکه اغلب اوقات تنها بودند و علیرضا سر کارش بود شکایتی نمی کردند.همسرش زن خیلی صبور و خوبی بود.مسئولیت بچه ها را بر عهده گرفته بود تا آب در دل برادرم تکان نخورد.

محل زندگی اش از شما دور بود؟

بله ما ساکن زابل هستیم.گاهی من و مادرم به او می گفتیم به زابل بیا تا لااقل به ا نزدیک باشی.اما می گفت در سراوان خیلی ها هستند که حقشان پایمال می شود.اشرار پدر یا شوهر آنها را کشته است.اگر زحمت های من برای سراوان به نتیجه نرسد که کار کردن من به دردی نمی خورد.

شما هم به او سر نمی زدید؟

سراوان به شهر ما دور است و ما هم درگیر کار خودمان هستیم.من هم نظامی هستم و به نوعی همکار برادرم هستم.هر وقت او برای دیدار مادرم به سراوان می آمد او را می دیدم.اما روز حادثه وقتی خبر شهادتش را شنیدم برای اولین بار به خانه اش رفتم.وارد خانه اش که شدم بغضم ترکید.خانه و زندگی بسیار ساده ای داشت.آدم فکر می کند کسی که حدود 23 سال سابقه کار در سمت نظامی را دارد لابد خیلی تجملاتی زندگی می کند.اما تمام زندگی برادرم بار یک وانت را هم پر نمی کرد.کف خانه اش یک موکت ساده بود.

یعنی وضع مالی خوبی نداشت؟

در قید و بند زندگی نبود.یک خودرو 206 قدیمی مدل پایین داشت و اخیرا یک خودرو پژوپارس هم خریده بود.زن و بچه هایش در رفاه بودند اما اهل تجملات نبود.سرمایه او رفتار خوبی بود که با همه داشت.حالا از میان ما رفته اما همه دوستان و همکاران و اهل خانواده داغدارند.چون ما کسی را از دست دادیم که در خوش رفتاری لنگه نداشت.برادرم عادت داشت از لحظات دستگیری متهمان فیلم می گرفت.یک بار در یکی از فیلم ها دیدم که متهمی را دستگیر کرد که آن فرد خیلی ترسیده بود.اول رویش را بوسید بعد دستبند زد و با آرامش او را در خودرو نیروی انتظامی نشاند.برادرم حتی با متهمان هم ارتباط خوبی داشت.

از ارتباطش با خانواده خودش بگویید.

علاقه عجیبی به همسر و فرزندانش داشت.همسرش همکلاسی دانشگاه خواهر کوچک من بود.بچه درس خوان دانشگاه در رشته ریاضی بودند . هر دو لیسانس ریاضی گرفتند.دو رفیق گرمابه و گلستان بودند و خواهرم خیلی دلش می خواست که نرجس خانم عروس خانواده ما شود.برای همین به برادرم پیشنهاد داد که به خواستگاری او بروند.برادرم هم بعد از دیدار با نرجس خانم دلباخته او شد و ازدواج کردند.خوشحال ترین زمانی هم که برادرم را دیدم روز به دنیا آمدن فرزندانش بود.برای آنها جشن تولد گرفت و به همه خانواده شام و شیرینی داد.خوب یاد دارم که آن روز ها از خوشحالی روی پایش بند نبود.

الان قرار است بچه ها با شما زندگی کنند؟

فعلا با ما به زابل آمده اند.باید کمی از این ایام سوگواری دور شویم تا ریحانه و رضا تصمیم بگیرند که دلشان می خواهد کنار چه کسی بمانند.فعلا که اصلا اوضاع روحی مساعدی ندارند.شوکه شده اند و خیلی کم حرف می زنند.دومین شب بعد از شهادت برادرم و همسرش بود که رضا نیمه شب در خانه راه می رفت.می گفت عمو اصلا خوابم نمی برد.می ترسیدم بیمار شود چون 48 ساعت نخوابیده بود.فهمیدم با اینکه کلاس هشتم است اما هنوز هم شب ها مادرش دست اورا می گرفته که بخوابد.به مادرم موضوع را گفتم و او بالای سر رضا آمد و دستش را گرفت.به سختی خواب به چشمان او آمد.ریحانه هم وابستگی خیلی شدیدی به برادرم داشت.امکان نداشت بدون برادرم خانه ما بماند.با برادرم می آمد و با او هم برمی گشت.شرایط این دو بچه خیلی سخت است.

فکر می کنید انگیزه جنایت کاران از قتل برادرتان و همسرش چیست؟

مشخص است! آنها نمی خواهند در سراوان امنیت برقرار باشد.ضد انقلاب هستند و ضد وحدت شیعه و سنی!شهید شهرکی امنیت پایداری در سراوان رقم زده بود که به مذاق خیلی ها خوش نمی آمد.اما تا دستگیری عامل اصلی جنایت نمی شود به صورت قطعی در مورد انگیزه عوامل ترور صحبت کرد.این ها فقط حدس من است.

گفتید فاصله سنی کمی با شهید شهرکی دارید.خاطره ای از دوران کودکی تان بگویید.

سر زمین کشاورزی پدرم بودیم که علیرضا سنگی برداشت و بی هدف پرتاب کرد.سنگ به گونه من اصابت کرد و صورتم غرق در خون شد.علیرضا سمتم دوید و دستش را گردنم انداخت و هق هق گریه می کرد.می گفت داداش ببخشید.می گفتم عیبی ندارد اما او باز نگاهش به صورتم خونین من می افتاد و باز گریه می کرد.جای زخم سنگ سال ها روی صورتم ماند.هر بار برادرم چشمش به این جای زخم می افتاد آن را می بوسید و می گفت این زخم را من روی صورتت گذاشتم.نمی دانم خدا چقدر دل رحم او را آفریده بود.نمی توانم بگویم بنده خوب خدا بود.او عالی بود.عالی !انگار قبل از شهادت اخلاق و کردار یک شهید را داشت.راست می گویند که یک شهید قبل از شهادت باید واقعا "شهید" شود!

فاطمه شیخ علیزاده / ایران