باید ها و نباید ها برای دیدن نمایش پیانیستولوژی / یک موزیکال خلاقانه و نقادانه +عکس

در این نمایش، مهسا غفوریان، مهدی ضیاءچمنی، مجتبی شفیعی و میلاد قنبری با همراهی محمد ندرتی، امیرعطا صفرلی، حانیه طیبی، امین مشکل‌گشا، مریم تقدیسی، میلاد طاهرعزیزی، میلاد ادیب، محمدصادق غلامیان، سحر دولت‌آبادی، نوید عباسی، سجاد خسروی بازی می‌کنند. همچنین دیگر عوامل نمایش عبارتند از: آهنگساز: میلاد قنبری، طراح صحنه: شهاب افتخاری، طراح گریم: امیرحسین غفاری، طراح لباس: زینب رشتی، طراح نور: محمد نیازی، ویدئو آرت: صادق طباطبایی، مدیرتولید: امیرمحمد فرمان، مدیر روابط‌عمومی: ندا کوهی.

برای تماشای این اثر نمایشی می‌توانید ساعت 18 هر شب به تماشاخانه ایرانشهر، سالن ناظرزاده‌کرمانی مراجعه بکنید.

***

چرا باید این نمایش را دید؟

اول/ ابتدا این‌که پیانیستولوژی نمایشی است که تا به حال تجربه آن را نداشته‌اید. برایِ دیدنِ یک اثرِ موزیکال، حواسِ شنواییِ شما باید بیش از حواسِ دیداری‌تان فعال باشد. این یک رسمِ دیرینه است اما هنگامِ دیدنِ پیانیستولوژی این‌گونه نیست. شما باید به دقت ببینید، و از همه مهم‌تر، باید عمیقاً فکر کنید.

دوم/ نُه هزار مخاطب! اجرای پیانیستولوژی، در مشهد بیش‌ از نُه هزار مخاطب داشته؛ نمایشی بدونِ بازیگرِ چهره،که مخاطب را برایِ دیدنِ «اثر» به سالن کشانده است، نه برایِ دیدنِ فردی خاص.

سوم/ این نمایش، اثری موزیکال است. در زمانه‌ای که گوش‌هایِ ما پُر شده‌اند از نُت‌هایِ فالش، قرار است تئاتری را ببینید با نُت‌هایِ ژوست. قرار است تئاتری را ببینید، با صداهایی تمرین شده.

چهارم/ فلسفه به زبانِ ساده. بسیاری از مطالبِ پیچیده‌ی فلسفی، در این تئاتر به زبانی ساده، عامه‌فهم و البته منتقدانه استفاده شده‌اند؛ مطالبی که هیچ‌گاه شاید در کتاب‌هایِ سختِ فلسفی نتوانید آنان را به این سادگی درک کنید. پیانیستولوژی، به شما امکانِ فهمِ فلسفه‌ای شیرین را می‌دهد.

پنجم/ بازی‌هایِ دقیق. بازی‌هایِ بازیگران بسیار چشم‌نواز است. نمی‌توانید از آنان چشم بردارید. همه‌ی آنها در راستایِ تئاتر بازی می‌کنند، نه خودنمایی‌هایِ مرسومِ بازیگران. قرار نیست نور فردی را بی‌دلیل نشان دهد و فردی را در نقطه‌ی کورِ صحنه بگذارد. قرار است همه‌ی بازیگران برایِ تئاتری خوب، خوب بازی کنند.

ششم/ خلاقیت در کارگردانی. انواع و اقسامِ تصاویرِ بدیع در این تئاتر دیده می‌شود. صحنه‌ها به سرعت تغییر می‌کنند و لحظه‌به‌لحظه آنان با وسواس کارگردانی شده‌اند. هیچ میزانسنِ اضافی‌ای در این تئاتر دیده نمی‌شود. همه میزانسن‌ها در راستایِ اثر هستند و همه قاب‌بندی‌ها با معیارِ خسته‌نشدنِ چشم چیده شده‌اند.

هفتم/ متنِ نقادانه. تیغِ تیزِ نقد در تار و پودِ نمایشنامه حضور دارد. نویسنده با تکیه بر قرونِ وسطی، دست بر زمانه‌ای گذاشته که تازیانه جبر به کمرِ انسان‌ها فرود می‌آمده. قرونِ وسطی، یکی از هیجان‌انگیزترین زمانه‌هایِ تاریخی برایِ بررسیِ زمانه امروز است، و در نهایت، پیانیستولوژی را باید دید، چون برگزیده جشنواره فجر است. باید دید چون تعدادِ زیادی جوان‌هایِ مشهدی، برایِ بیانِ عقایدشان، زحمت‌هایِ فراوان کشیده‌اند و باید دید، چون رسالتِ تئاتر را حفظ کرده است.

چرا نباید این نمایش را دید؟

اول/ صدایِ بد. تکیه تئاترِ پیانیستولوژی بر پایه‌ی «صدا» استوار است. این تئاتر در سالنِ ناظرزاده‌ی کرمانیِ مجموعه‌ی ایران‌شهر رویِ صحنه است و قابلیتِ صدایِ سالنِ ذکر شده،کفافِ صدایی دل‌پذیر را نمی‌دهد. احتمالن کمی گوش‌هایِ شما برایِ فهمِ دقیق اشعار آزار ببیند.

دوم/ دقت به چندجا. شاید اگر تماشاگری باشید که قدرتِ تفکیکِ قوا یا بهتر است بگوییم، حال و حوصله دقتِ همه‌جانبه را نداشته باشید، پیانیستولوژی به شما پیشنهاد نمی‌شود. برایِ دیدنِ این اثر، هم باید خیلی فهمید، هم خیلی شنید و هم خیلی دید. این کمی از قاب بیرون نمی‌زند؟!

سوم/ اثر هم‌چنان تمیز نیست. در سالنِ اصلیِ تئاترشهر، این اجرا بسیار بی‌نظیر بود اما با کوچک‌ترشدنِ سالن،کارگردانیِ آن در هم فشرده شده است. این تمیز نبودن،کمی تویِ ذوق می‌زند.

چهارم/ موسیقیِ سنگینِ قرونِ وسطی. این اثر تندیسِ موسیقی را در جشنواره‌ی فجر از آن خود کرده اما برایِ اهلِ فن‌اش. موسیقی‌هایِ ساخته شده، دارایِ هارمونی‌هایِ بسیار سنگینی هستند که گاهی گوشِ بی‌سلاح را برایِ شنیدن‌اش گنگ می‌کند، و در پایان، نباید پیانیستولوژی را دید، زیرا می‌توان اجراهایِ دیگری را به جایِ آن دید. این فقط یک شوخی نبود.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.