خطر افزایش کارتن خواب های تحصیل کرده / بلاتکلیفی بودجه ساماندهی کارتن خواب ها در 3 ارگان + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، این روزها، نمود خدمات سازمان بهزیستی در کشور آنطور که باید و شاید دیده نمی شود. امکان ندارد پا به کوچه بگذارید و زباله گرد نبینید که تا کمر در سطل زباله خم شده است. نمی شود بر سر چهارراه های پر تردد کودکان کار را نبینید. کارتن خواب ها هم پاتوق های خودشان را دارند. در این میان اگر همکاری سمن ها با نهادهای دولتی نباشد، نمی توان حجم تیرگی و تاری آینده را تخمین زد.

در این خصوص، علی حیدری، مدیر موسسه پایان کارتن خوابی با خبرنگار رکنا به گفت و گو نشست. او در موسسه اش، فقط در سال 1400، بیش از شصت هزار پرس غذا، آماده و بین کارتن خواب ها و نیازمندان توزیع و حمام برای آن ها توزیع کرده است. در این موسسه همچنین در هفته، نزدیک به دویست شیر خشک بین نوزادانی که امکان دریافت شیر از مادر نداشتند توزیع شده است. از اسکان دادن چند مادر و فرزند و تحت پوشش کامل قرار دادن آن ها گرفته تا همکاری در پروژه آبرسانی به چند روستا در استان سیستان و بلوچستان، تنها بخش کوچکی از فعالیت های این موسسه است.

طبق آمارهای غیر رسمی؛ وجود 35 هزار کارتن خواب در تهران

او در پاسخ به این سوال که در تهران چه تعداد کارتن خواب داریم؟ گفت: آمار مشخصی وجود ندارد. در یک مقطع زمانی، موسسه پایان کارتن خوابی، برای این افراد کارت شناسایی صادر کرد. دلیل این بود که تعداد کارتن خواب ها مشخص شود. سه سال قبل، در تهران و در منطقه 12، حدود 15 هزار کارتن خواب را شناسایی کردیم. موسسه ما تخمین زد که تقریبا 35 هزار کارتن خواب در تهران داریم و این عدد با آمارهای رسمی اختلاف چندانی نداشت.

وی با اشاره به اینکه آمارهای غیر رسمی در تهران، تعداد کارتن خواب ها را بیش از 55 هزار نفر اعلام می کند گفت: همچنین طبق همین آمارهای میدانی و غیر رسمی، 20 درصد از این عدد، خانم ها و بچه ها هستند. 

علی حیدری در ادامه با تاکید بر اینکه بیش از 85 درصد معتاد هستند، گفت: بسیاری از این افراد به سمت مصرف متادون نیز رفته بودند. همچنین طبق آماری که ما گرفته بودیم، 30 درصد افراد کارتن خواب، دارای مدرک تحصیلی دیپلم به بالا بودند. همچنین حدود 5 درصد لیسانس به بالا و در موارد نادر، افرادی که مدرک دکتری داشتند وارد فضای کارتن خوابی شده بودند.

مدیر موسسه پایان کارتن خوابی در ادامه افزود: ما با یک جمعیت حدود 3 میلیون نفری در کل کشور رو به رو هستیم. در این آمار، این ها فقط کارتن خواب هستند و نباید زباله گردها را با آن ها یکی دانست.

کارتن خواب های کوچ نشین!

وی در ادامه گفت: خیلی از کارتن خواب ها کوچ هم می کنند. آن ها در فصل های سرد، به سمت شهرهایی مثل بندرعباس می روند و وقتی هوا گرم می شود به سمت تهران بر می گردند. بندرعباس و بندرعباس، از پر کارتن خواب ترین شهرهای ایران است. هر گاه اقتصاد خانواده ها دچار مشکل می شود، پدیده کارتن خوابی، به صورت صعودی افزایش پیدا می کند. الان داریم از پدیده کارتن خوابی مهاجرت می کنیم به سمت یک پدیده خطرناک تر به نام خوانواده کارتن خواب می رویم. 

حیدری در ادامه در تبیین گفته هایش افزود: الان با توجه به وضعیت اقتصادی، خانواده های قشر متوسط، به حومه شهرها کشانده شده اند و خانواده هایی که در حاشیه شهرها بودند، دیگر جایی را برای رفتن ندارند؛ بنابراین به صورت خانوادگی به سمت کارتن خوابی و چادر نشینی روی آورده اند.

او در پاسخ به اینکه چه تعداد از کارتن خواب ها مهاجر هستند؟ گفت: وقتی مهاجران افغانستانی به کشور می آیند، با اندوخته مالی وارد ایران می شوند. واقعیت این نیست که آن ها در وضعیت خیلی بدی هستند. برای همین در بین اقشار کارتن خواب، موارد اندکی را می بینیم که مهاجر باشند و اگر نمونه ای دیده شود، دلیلش می تواند اعتیاد باشد. 

3 نهادی که پای کار کمک به کارتن خواب ها نمی آیند

مدیر موسسه پایان کارتن خوابی در ادامه از نحوه همکاری بهزیستی در این راستا انتقاد کرد و گفت: بهزیستی به هیچ عنوان، به وظیفه اش عمل نمی کند و فقط به دنبال اجاره املاکش است. با این وجود معضل کارتن خوابی فقط به بهزیستی ارتباط ندارد و نهادهای دیگر از جمله شهرداری ، صدا و سیما و... نیز بودجه می گیرند؛ اما هیچ کدام کار چشمگیری نمی کنند. شهرداری ها فقط تعداد محدودی گرمخانه ساخته اند و در این گرمخانه ها خدمات بسیار محدودی ارائه می دهند. الان وضعیت به سمتی رفته است که بهزیستی از گردانه کارتن خوابی خارج شده است.

او در پایان گفت: وضعیت اقتصاد باید بهبود پیدا کند. تا زمانی که معیشت مردم بهبود نیابد، کودک کار، خانواده کارتن خواب و خیلی آسیب های دیگر را خواهیم داشت. تا زمانی که سر منشا یک آب قطع نشود، نمی توان یک چشمه را خشک کرد. اگر وضعیت اقتصادی درست نشودف به زودی با قشری مواجه می شویم که نه اعتیاد دارند و نه بی خانواده هستند؛ بلکه افرادی هستند با خانواده کنار خیابان چادر می زنند. این یک زنگ خطر خیلی بزرگ برای مردم و جامعه است.