خیرین مدرسه ساختند، معلم نبود، دانش آموزان ترک تحصیل کردند! + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، سعید شهبخش، فعال اجتماعی در استان سیستان و بلوچستان ، گفت: در بخش پیشین این استان، روستاهایی به نام کندور و فقیرآباد وجود دارد که کودکان آن، مسیر طولانی‌ای را برای رسیدن به مدرسه طی می‌کنند و مجبورند پیاده به روستای گرین پرگ بروند. با همکاری دوستان و خیرین، ما یک مدرسه دوکلاسه برای این بچه‌ها ساختیم تا کودکان ابتدایی مجبور نباشند کیلومترها را پیاده طی کنند.

او ادامه داد: ما این مدرسه را آماده کردیم و به آموزش و پرورش اطلاع دادیم تا معلمی برای آن تعیین شود؛ اما نزدیک ۴۵ روز از آغاز سال تحصیلی گذشته و هیچ اقدامی صورت نگرفته است. جالب اینجاست که روستا معلم دارد؛ اما آن معلم در مدرسه‌ای دیگر تدریس می‌کند. هر بار که موضوع را پیگیری می‌کنیم، پاسخ مسئولان مربوطه همیشه یکسان است: «هفته آینده».

این فعال اجتماعی افزود: دانش‌آموزان برای رسیدن به مدرسه، مسیر صعب‌العبور کوهستانی و رودخانه‌ای را طی می‌کنند و برخی از آنها به همین دلیل ترک تحصیل کرده‌اند. در حال حاضر تنها ۳۲ دانش‌آموز از این مدرسه باقی مانده‌اند. فاصله این روستا تا نزدیک‌ترین مدرسه که در روستایی دیگر است، حدودا یک ساعت و نیم پیاده‌روی رفت و یک ساعت و نیم برگشت است.

شهبخش تاکید کرد: ما خودمان برای این مدرسه، نام «ایران» را انتخاب کردیم. این مدرسه بدون مشارکت سازمان نوسازی مدارس ساخته شده و تنها با کمک اهالی و خیرین آماده شد تا آموزش و پرورش از آن استفاده کند؛ اما تا امروز هیچ اقدامی صورت نگرفته است.

او در پایان اضافه کرد: تا جایی که ما از مردم و اهالی اطراف شنیده ایم، بخش پیشین حدودا ۴۰ معلم کم دارد و حتی در روستای خودم، حسین‌آباد، که فرزندم در کلاس چهارم آنجا تحصیل می‌کند، برخی شیفت‌ها هنوز معلم ندارند و شرایط به همین شکل ادامه دارد.

این در حالی است که استان سیستان و بلوچستان، جوان‌ترین استان کشور و یکی از وسیع‌ترین استان‌هاست و به همین دلیل نیازمند توجه و سرمایه‌گذاری بیشتری در حوزه آموزش و پرورش است. با وجود اهتمام مسعود پزشکیان، رئیس جمهوری ایران، به ارتقای آموزش و پرورش، هنوز مشکلات جدی این وزارتخانه حل نشده‌اند.

سوال اینجاست که چرا با وجود پیگیری‌ها و جلسات متعدد دولت، کمبود معلم، نبود امکانات آموزشی مناسب و عدم دسترسی کودکان به مدارس همچنان باقی است؟ این وضعیت نه تنها حق آموزش را از کودکان محروم می‌کند، بلکه نشان‌دهنده عقب‌ماندگی مدیریتی و ضعف در تخصیص منابع در مناطق محروم است که باید فکری اساسی برای آن شود.