یک زن راننده تاکسی: سریال «از یاد رفته» تصویری غلط، از زنان راننده تاکسی به جامعه ارائه می دهد / شأن زنان راننده را مخدوش کرده اند+ فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، فرحناز آبدار زنی ۶۳ ساله و از رانندگان باسابقه تاکسی در تهران است که نزدیک به ۲۰ سال در این حرفه فعالیت می‌کند. او از سال ۱۳۷۶، پس از ترک خانواده توسط همسر هندی‌اش، سرپرستی خانواده را برعهده گرفت؛ سه فرزند داشت که یکی از آنها سال‌هاست در انگلستان زندگی می‌کند.

فرحناز آبدار می‌گوید: وقتی سرپرست خانواده شدم؛ تنها کاری که واقعا بلد بودم رانندگی بود. آن زمان وارد شرکت بیسیم بانوان شدم؛ دوره‌ای که حضور زنان در تاکسیرانی هنوز چندان مرسوم نبود. در این شرکت حتی اجازه نداشتیم آقایان درجه یک خود را هم سوار کنیم.

او تاکید می‌کند که کار در آن سال‌ها دشواری‌های فراوانی داشت؛ جامعه به‌سختی رانندگی زنان را می‌پذیرفت و بسیاری نگاه تبعیض‌آمیز داشتند. به گفته او؛ زنان راننده سال‌ها با این چالش‌ها دست و پنجه نرم کردند تا امروز به جایگاهی برسند که با وجود پیشرفت‌ها، هنوز هم نگاه‌های منفی در برخی افراد دیده می‌شود.

پس از انحلال شرکت بیسیم بانوان، این گروه به سازمان تاکسیرانی تهران پیوستند. آبدار می‌گوید حمایت‌های سازمان تاکسیرانی بسیار بهتر است و اکنون حدود ۱۳۰۰ زن راننده در این مجموعه فعالیت می‌کنند.

او به ساخت یک سریال خانگی با عنوان «از یاد رفته» نیز انتقاد دارد؛ سریالی به کارگردانی برزو نیک‌نژاد که در آن زنی راننده تاکسی با اعتیاد به تصویر کشیده شده است. آبدار می‌گوید این تصویرسازی باعث رنجش رانندگان زن شده؛ چراکه مردم تحت‌تاثیر آن از آنها سوال می‌کنند که آیا این وضعیت واقعی است یا خیر. او معتقد است این بازنمایی نادرست، شأن زنان راننده را مخدوش می‌کند و ذهنیت عمومی را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. این در حالی است که سازمان تاکسیرانی تهران، با دریافت سوءپیشینه از رانندگان تاکسی، آنها را مجاز به فعالیت در این عرصه می داند.

به گفته او؛ مسافران این روزها بیش از هر زمان دیگری دغدغه اقتصادی دارند و امید به بهبود شرایط را مطرح می‌کنند. خودِ او نیز از مشکلات متعدد کار در تهران می‌گوید؛ از ترافیک و افزایش خودروهای پلاک شهرستان گرفته تا فعالیت گسترده تاکسی‌های اینترنتی.

او تاکید می‌کند که کیفیت نامناسب آسفالت‌ها موجب خرابی مکرر جلوبندی خودروهای تاکسی می‌شود و هزینه‌های زیادی به رانندگان تحمیل می‌کند.

آبدار همچنین معتقد است که در بسیاری از کشورهای دنیا، بهترین خودروها برای ناوگان تاکسیرانی انتخاب می‌شود؛ اما در ایران تاکسی‌ها اغلب از ضعیف‌ترین خودروها هستند. او توضیح می‌دهد: عمر مفید تاکسی در کشورهای دیگر پنج سال است؛ اما در ایران ۱۲ سال تعیین شده است، آن هم با قطعات بی‌کیفیتی که قیمتشان مدام با نرخ دلار بالا و پایین می‌شود.

او از هزینه سنگین تعمیرات نیز می‌گوید: الان موتور ماشین من باید تعویض شود و ۴۰ میلیون تومان هزینه دارد. این شرایط زندگی ما را سخت کرده است. آبدار همچنین مبتلا به آسم است و کار در هوای آلوده تهران فشار زیادی به او وارد می‌کند؛ به همین دلیل ناچار شده ساعات کاری‌اش را کاهش دهد.

با وجود همه این مشقت‌ها، فرحناز آبدار تاکید می‌کند که اگر به ۲۰ سال پیش بازگردد، باز هم شغل رانندگی را انتخاب خواهد کرد. او می‌گوید زنان راننده، خصوصا با افزایش سن، نیازمند حمایت‌های بیشتری از سوی سازمان تاکسیرانی هستند؛ از جمله تسهیلات واقعی برای نوسازی خودروها.

او توضیح می‌دهد: حتی به تبدیل خودرو به مدل برقی فکر کردم؛ اما هزینه اولیه آن بسیار بالاست و از توان ما خارج. انتظار داریم سازمان تاکسیرانی در این زمینه نگاه ویژه‌ای داشته باشد تا رانندگان زن نیز بتوانند با شرایط بهتری کار کنند.