خودخواهی را در دوران کرونا کنار بگذاریم

گوشه و کنار شهر پر است از آدم‌هایی که سیگار می‌کشند، ماسک نمی‌زنند، فاصله اجتماعی را رعایت نمی‌کنند و هیچ تصوری از نگرانی که برای دیگران ایجاد می‌کنند ندارند

ساعتی تا ال‌کلاسیکو یا همان بازی رئال و بارسای خودمان نمانده و برای خرید ضروری باید به سوپر مارکت بروم. دو جوان وسط پیاده‌رو ایستاده‌اند و در حال سیگار کشیدن هستند.

دود سیگار را هم مثل هنرپیشه‌های فیلم‌های سینمایی طوری در آسمان رها می‌کنند که انگار دنبال کشف راز کائنات در پیچ و تاب دود هستند. سوای دود که به‌خودی خود برای دیگران ضرر دارد؛ این‌روزها کرونا هم نگرانی‌ها را افزایش داده و برایم سوال شده چرا این دو همشهری فکر می‌کنند تمام رهگذران محکوم به استنشاق دود سیگار آن‌ها با هزاران سم هستند، آن‌هم در شرایطی که ممکن است آلوده به ویروس هم باشد.

در دوران شیوع کرونا ملاحظه رفتاری کنیم

مسیرم را طولانی می‌کنم تا مزاحم استعمال دخانیات بزرگواران نشوم! به سوپرمارکت می‌رسم. فردی بدون ماسک سر می‌رسد. کاش فقط به ماسک اعتقادی نداشت. عجله هم دارد. با تلفن همراهش صحبت می‌کند و از چیزی به‌نام فاصله اجتماعی هم با خبر نیست. همان‌طور که بلند بلند با تلفن صحبت می‌کند با یک ‌دستش چیزهایی را روی پیشخوان مغازه می‌گذارد و آن‌چنان درگیر صحبتش با تلفن است که بابت تنه زدن به من و رعایت نکردن نوبت هم عذرخواهی نمی‌کند. چون لابد عجله دارد مجاز به انجام هر کاری هست. کارهایی که در حالت عادی هم اشتباه محض است چه رسد به این روزها که کرونا سایه نگرانی سهمگینی روی جامعه انداخته است. از این حجم از خودخواهی آن دو جوان سیگاری و این آدم پر از عجله به ستوه آمدم.

نمی شود به کسی تذکر دوستانه داد

مشکل دیگر این‌جاست که این‌روزها در چنین مواقعی نمی‌توان حتی یک تذکر دوستانه داد چون ممکن است مجبور شوی برای تفهیم موضوع چند دقیقه با همان فرد بدون ماسک و بی‌مبالات رو در رو صحبت کنی. به فردی که این‌چنین به سلامت خودش و حقوق دیگران بی‌اعتناست نمی‌آید با یک جمله دوستانه مجاب شود و فاصله را رعایت کند. تصویری که این افراد از خودشان در ذهن ما ساختند یا وادارمان کردند باور کنیم یک عده آدم خودبین و خودمحور است که چیزی جز خودشان برای‌شان اهمیت ندارد. پس سعی می‌کنم بدون گفتن نکته‌ای از سوپر خارج شوم هر چند این سکوت خیلی آزارم می‌دهد. به خانه می‌رسم. بازی شروع شده.

همشهری مثل سرخیو راموس باش

در لحظات پرالتهاب بازی دوربین می‌رود روی سرخیو راموس، بازیکن خشن و گاهی پرحاشیه رئال که حالا روی سکوهای خالی از تماشاگر با یک ماسک استاندارد ایستاده. راموس که روی تیمش تعصب خاصی دارد حالا در عین مصدومیت بازی‌ها را از روی سکو تماشا می‌کند و جالب این‌که روی سکوی خالی هم بی‌خیال ماسک نمی‌شود؛ در حالی که اطرافش هیچ‌کس نیست. در بازی رئال با لیورپول هم رفتار راموس همین بود. احترام و اعتنا به قانون حتی اگر در آن لحظه موضوعیتی نداشته باشد. شاید راموس هم این قانون را باور ندارد اما نگران تصویری است که از تخطی احتمالی‌اش در ذهن دیگران شکل می‌گیرد.

کاش اگر به ماسک باور ندارید، اگر یک روزی مبتلا شده‌اید و به ‌غلط فکر می‌کنید دیگر نه مبتلا می‌شوید و نه ناقل یا اگر به هر دلیلی ماسک نمی‌زنید لااقل در این حد بدانید که دیگران از این رفتار شما رنجیده می‌شوند و هر چقدر هم آدم خوبی باشید تصویری که از شما در ذهن‌شان شکل می‌گیرد متناسب با همین رفتارتان است نه کلیت شخصیت‌تان.

شاید وقتی بدون ماسک وارد مغازه می‌شوید یا گوشه خیابان سیگار می‌کشید کودکی را که بعد از چند روز برای دقیقه‌ای پیاده‌روی از خانه خارج شده یا سالمندی را که خرید ضروری دارد برای چند روز نگران کنید. کاش خودخواه نباشید. کاش اگر احترامی برای تلاش کادر درمان قائل نیستید، کاش اگر توجهی به سلامت خودتان و اطرافیان‌تان ندارید لااقل از سرخیو راموس یاد بگیرید و یک هنجار را به‌خاطر احترام به دیگران رعایت کنید. آخرین قیمت های بازار ایران را اینجا کلیک کنید.

سید مصطفی صابری