داشتن مدارس تجربی برای آموزش و پرورش از نان شب هم واجب تر است

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ابراهیم سحرخیز، معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با رکنا گفت:  مدارس تجربی، وابسته به دانشگاه فرهنگیان، می‌توانند نقطه عطفی در تربیت معلمان و ارتقاء کیفیت آموزش باشند. این مدارس، برخلاف مدارس سنتی، نه‌تنها فضای آموزش برای دانش‌آموزان‌اند، بلکه بستر عملی برای تمرین، مشاهده، ارزیابی و به‌کارگیری آموخته‌های نظری معلمان آینده را نیز فراهم می‌کنند. این مدارس می توانند با حمایت و راهنمایی استادان و مدرسان دانشگاه فرهنگیان، علاوه بر خلق محیط مناسب برای کارورزی دانشجویان با تلفیق نظریه و عمل، کاربرد اطلاعات  کسب شده با استقبال از تجربیات موفقیت آمیز تربیتی، در توسعه روش های جدید تربیتی در مدرسه نقش داشته باشد.

وی در ادامه افزود: مدارس تجربی وابسته به دانشگاه می توانست علاوه بر فراهم کردن بستر مناسب برای  پروژه کارورزی دانشجویان و کاربست روش های نوآورانه و خلاق، به سرمشق و الگویی خلاقانه برای دیگر مدارس تبدیل شود تا مدیر، معلمان و دیگر کارکنان برگزیده، صاحب صلاحیت و متخصص آنها، با بهره گیری از بهترین منابع و امکانات کمک آموزشی، نمونه ای  برای توسعه و تحقیق در حوزه آموزش و پرورش و دانشگاه به حساب آیند.

معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش تاکید کرد: اتفاقی که می توانست افزون بر ایجاد یک کارگاه آموزشی قوی و قدرتمند در توانمندسازی مدیران، معلمان و دیگر کارکنان مدارس، شروع مبارکی برای تشکیل گعده های علمی ـ معرفتی در حوزه دانش پداگوژی (هنر و دانش آموزش) باشد. با تاسیس دانشگاه فرهنگیان، شاید مهر محمدی نخستین سرپرستی بود که اندیشه تأسیس چنین مدارسی را  در سر پرورانید؛ اما پس از چهار سال، با چند نشست گاه و بیگاه، همه چیز در حد حرف و حدیث، ناتمام باقی ماند. 

معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش گفت: مشکل اصلی دانشگاه فرهنگیان از ابتدای تأسیس تاکنون شاید در این نکته نهفته باشد که شوربختانه در تمامی این سال ها،  راهبری و سرپرستی آن در سرقفلی کسانی بوده که نه تنها هیچ تعلق خاطری به چرایی این دانشگاه تازه تاسیس و رسالت بلند بالای آن نداشتند بلکه با نگاه تحقیر آمیز به پیدایش آن، برغم وجود دیگر دانشگاه های رقیب از جمله سرنوشت دانشگاه پیشین تربیت معلم، اساساً آموزش و پرورش را در حد و قواره دانشگاه داری نمی دیدند! 

وی در ادامه افزود: شاید یکی از دلایل این بود که همه  آنها، هیچ صنمی با آموزش و پرورش و آتیه مدارس ما نداشتند و از بدنه این دانشگاه انتخاب نشده بودند تا روز و روزگاری دوباره مجبور باشند به این مجموعه بازگشته، پاسخگوی عواقب کار باشند. استاد تمام بودن این حضرات، جز برخی زیان انباشته، جابجایی های بعضاً اتوبوسی، حال دادن به اعوان و انصار وزیر، باقیات صالحاتی برای آموزش و پرورش به همراه نداشت. دانشگاهی که از همان آغازین روز تأسیس تاکنون، مثل داستان فناوری صلح آمیز هسته ای ، بحران های متعددی را از سر گذرانده است از تعلیق در پذیرش دانشجو بگیر تا بالا و پایین شدن سن پذیرش آن و....

وی در پایان تاکید کرد: اکنون که وزارت آموزش و پرورش به عنوان یک کلکسیونر صاحب کلکسیونی از انواع و اقسام مدارس پولی ، درآمد زا و کارآفرین است و هرکس اراده کند به طرفه العینی می تواند برای خود مدرسه راه اندازی کند چرا باید دانشگاهی مثل دانشگاه فرهنگیان از داشتن مدارس تجربی وابسته، در دوره های مختلف تحصیلی محروم باشد. اتفاقاً در تربیت معلم مدرسه محور، داشتن چنین مدرسه ای برای تمرین نظریات و روش های پیش رفته، از نان شب هم واجب تر است. مدارس تحول خواه نمی تواند این جای خالی را برای نو معلمان در آموزش و پرورش پر کند.