ناراحت که میشوم خودزنی میکنم

با توجه به مسائلي كه به آن اشاره كرديد شما مشكل داريد كه خودتان را سر مسائل جزئي كتك مي‌زنيد. همانطور كه مي‌دانيم رفتار پرخاشگري به رفتاري گفته مي‌شود كه در آن فرد قصد عمد يا نيت آسيب رساندن داشته باشد. اين آسيب رساندن مي‌تواند به صورت بدني مثل كتك‌كاري يا كلامي و لفظي مثل بد‌دهاني باشد. معمولا افراد پرخاشگر، پرخاشگري خودشان را به كسي يا چيزي كه به نظر او برايش مانعي را به وجود آورده تا نتواند به هدفش برسد ابراز مي‌كنند يا شايد پرخاشگري را به خود آن مانع ابراز مي‌كنند ولي در بعضي از مواقع احتمال دارد كه فرد رفتار‌هاي پرخاشگري را به خودش وارد كند مانند خود‌زني يا استفاده از حرف‌هاي ركيك و ناخوشايند به خود. علت اين امر مي‌تواند چند عامل باشد؛ در درجه اول كساني بيشتر به رفتار‌هاي خودزني مي‌پردازند كه احتمالا مشكلي تحت عنوان اختلال شخصيت مرزي داشته باشند. كساني كه اين نوع اختلال را دارند رفتار‌هاي تكانشي‌، ناگهاني و مشكل‌دار مثل آسيب رساندن به خود از قبيل زخمي كردن، تيغ زدن و مجروح كردن يا مواردي از اين دست را نشان مي‌دهند كه اينها همه از افكار ناسالم فرد سرچشمه مي‌گيرد و از طرفي ديگر احتمال دارد كه فرد قبلا با انجام دادن رفتار‌هايي از اين دست توجه ديگران را جلب كند كه همين جلب توجه و اينكه توانسته به هدف مورد نظرش برسد باعث مي‌شود آن رفتار را باز هم تكرار كند. به عبارتي ديگر رفتار آسيب رساندن به خود در او تقويت شده است. خيلي از افراد وقتي كه مي‌بينند كسي به خودش آسيب مي‌رساند يا به شدت مي‌ترسند كه نكند مشكل عمده‌اي به وجود آيد يا به خاطر احساس ترحم و دلسوزي سعي مي‌كنند آنچه را كه او مي‌خواهد سريع به وي بدهند. به این علت برخي از مواقع همه ما به غلط فكر مي‌كنيم حتما آن فرد محق بوده كه تا اين درجه دچار ناراحتي شده است و آن چيزي را كه مي‌خواهد برايش فراهم مي‌كنيم. دسته بعدي كساني هستند كه رفتار‌هاي آسيب رساندن به خودشان را از طريق مشاهده و يادگيري انجام مي‌دهند، به عبارت ديگر با ديدن صحنه‌ها، افراد و فيلم‌ها و مواردي از اين دست چنين رفتاري را الگوبرداري مي‌كنند.‌ نتيجه اينكه در زندگي و در رفتارهايشان اين قضيه نمود پيدا مي‌كند و نمود اين رفتار به تدريج مي‌تواند به عنوان جزئي ثابت از ساختارهاي رواني آنها تبديل شود. نكته آخر اينكه افراد هنگام عصبانيت‌هاي شديد قدرت تفكر و تامل‌شان ضعيف شده و احتمال دارد عاقبت رفتار‌هايي از قبيل خودزني را در آن لحظه به خوبي متوجه نشوند كه خود اين امر مي‌تواند به عنوان منشأ رفتار‌هاي تكانش‌‌گرايانه محسوب شود.
اگر بيماري در طبقه اختلال شخصيتي مرزي است چون معمولا هم بيماري خود را قبول ندارند براي درمان هم همكاري نمي‌كنند پس نتيجه معمولا خوش‌بينانه نيست. به همين خاطر در درجه اول پيشگيري و تقويت نكردن رفتار‌هاي آسيب‌زا و كناره‌گيري كردن و در درجه دوم استفاده از روش‌هاي روان‌درماني و در صورت نياز دارو‌درماني توصيه مي‌شود. با توجه به موارد گفته شده مي‌توانيد براي درمان خود اقدام كنيد.