پسرم با اینکه دانشجو است نمی تواند با دیگران ارتباط برقرار کند

معمولاً فرزندان خانواده‌هاي تك فرزند، تحت حمايت عاطفي، اجتماعي و رفتاري بيشتري نسبت به فرزندان خانواده‌هاي چند فرزندي هستند.
در غالب موارد والدين به جاي او فكر مي‌كنند، تصميم‌مي‌گيرند و حتي دست به اقدام مي‌زنند. اين افراد از مهارت‌هاي برقراري ارتباط مؤثر با اطرافيان برخوردار نيستند و اگر در شرايطي قرار بگيرند كه مجبور به تصميم‌گيري به صورت مستقل باشند دچار مشكل مي‌شوند و در اكثر موارد عقب‌نشيني را انتخاب مي‌كنند.
در مورد فرزند شما كه با تفاوت جامعه مدرسه با دانشگاه مواجه شده است داشتن مهارت‌هاي ارتباطي با افراد مختلف كه داراي فرهنگ و توانايي ضروري است اما از آنجا كه او با اين مهارت‌ها آشنا نيست نياز به آموزش مطرح مي‌شود.
در مرحله اول بدانيد كه نياز است تصميم‌گيري را به عهده وي بگذاريد و تنها به راهنمايي وي اكتفا كنيد. چرا كه حتي يك تصميم‌گيري غلط كه از طرف خود او گرفته شود بهتر از تصميم‌گيري مجدد خانواده است.
ارتقاي مهارت‌هاي زندگي كه يكي از مهم‌ترين آنها توانايي در تصميم‌گيري ريشه در كودكي فرد دارد با آرام كردن فضا و محيط و دادن فرصت به فرزندتان براي تصميم‌گيري كه با تصميم‌گيري‌هاي كوچك و ساده آغاز شده او را در رسيدن به يك شخصيت سالم ياري دهيد و توصيه آخر اين‌كه براي فرزند شما كه در قالب انزوا فرو رفته و دست به حركتي نمي‌زند مشاوره با يك متخصص روانشناس بسيار مؤثر است.