خیلی تنها بودیم؛ فقط ما، فقط وطن

خیلی تنها بودیم، اما توانمند؛ با دستانی گره‌کرده به هم! شاید روزی باور نمی‌کردیم مردم با دیدن ایست‌های بازرسی پی‌درپی در شهر و جاده‌ها، کلافه نشوند، غر نزنند...

اما دیدیم، با چشم خودمان، همدلی مردم با نظامیان را. دیدیم لبخندهایی را که بر لبان نظامیانی بود که از دل مردم برخاسته بودند و در ایست‌های بازرسی، بیشتر آرامش می‌دادند تا آن‌که آرامش را بگیرند.

جذاب‌تر این‌که جوانان ما، که شاید روزی با دیدن ایست‌های بازرسی دلگیر می‌شدند، این بار همراه نظامیان و بسیجی‌ها بودند. لبخند بر چهره‌ی هر دو طرف بود.

دیدیم جان‌فشانی‌ها، مردم‌داری‌ها و از خودگذشتگی‌های شهروندان عادی را؛ چه در شهرهای بزرگ و چه در شهرهایی که پناهگاه مردمان رانده‌شده از خانه‌هایشان شدند. دیدیم صبوری مردم را در برابر شرایط سخت زندگی‌شان.

دیدیم دهان‌کجی ملت ایران را به رسانه‌های معاند، به‌ویژه اینترنشنال.

دیدیم شجاعت مردم ایران را؛ مردمی که نه پناهگاه جنگی داشتند، نه صدای آژیری می‌شنیدند، اما ایستادند.

دیدیم شجاعت خبرنگاران و رسانه‌هایی را که با وضعیت بد اینترنت کشور، شبانه‌روزی اطلاع‌رسانی می‌کردند؛ نه برای بازدید و لایک، بلکه به‌خاطر وظیفه ذاتی خبرنگاری در زمان جنگ.

دیدیم همراهی هنرمندان و ورزشکاران، چه در داخل ایران و چه خارجی‌هایی که حتی منتقد جمهوری اسلامی بودند، اما وطن را بالاتر از اعتقادات سیاسی خود دانستند.

و دیدیم رسوایی برخی هنرمندان، ورزشکاران و خبرنگاران خارج‌نشین را که چگونه وطن را به حراج گذاشتند.

و دیدیم دهان‌کجی ملت ایران را به رضا پهلوی، که وطن را فروخت و جان ایرانیان را سپر خواسته‌های طمع‌کارانه‌ی خود کرد و چه رسوا شد.

این‌ها فقط بخشی از عظمت ملت ایران است؛ مردان و زنانی از سرزمین شیران. اگر بخواهیم با ملت‌های دیگر مقایسه کنیم، چه همسایگان عرب‌زبان و چه آمریکا‌نشینان، باید در برابر این ملت زانو بزنند.

اما کجا و چرا تنها بودیم؟

اگر مردمان‌مان نبودند، حالا باید پوتین‌های اسرائیلی‌ها را در خاک‌مان واکس می‌زدیم و ناموس‌مان را تقدیم صهیونیست‌های کودک‌کش می‌کردیم.

تجاوز اسرائیل به ایران بی‌شک با هماهنگی‌ها و همراهی‌های پشت پرده، و حتی در ویترین سیاسی آمریکا، اروپا و شاید برخی کشورهای عربی منطقه ـ که ایران قدرتمند را نمی‌خواهند ـ انجام شد.

چرا ایران و ایرانی تنها بودند؟

فقط آلبوم ۱۲ روز جنگ ایران و اسرائیل را ورق بزنید: جز ملت عزیزمان، کدام کشور حمایت مؤثری از ایران کرد؟ کدام سازمان بین‌المللی طبق قوانین خودش پشت ایران ایستاد؟ برخی فقط حرف زدند؛ برخی دیگر نه‌تنها حمایت نکردند، بلکه از تجاوز اسرائیل نیز پشتیبانی کردند و برای ایران خط و نشان کشیدند.

پوتین که مثلاً هم‌پیمان ما بود، چه کرد؟ چین چه کرد؟ کشورهای مسلمان، به‌ویژه عرب‌زبان‌ها چه کردند؟ جز آرزوی فروپاشی ایران در رویاهایشان؟

هیچ قطعنامه‌ای علیه اسرائیل صادر نشد. آمریکا برخلاف قوانین بین‌المللی به خاک ایران تجاوز کرد، اما باز هم همه سکوت کردند، حتی برخی حمایت.

فقط شب حمله ایران به پایگاه آمریکا در قطر را ببینید! محکومیت‌های کشورهای عربی چقدر قاطع، کوبنده و همراه با هشدار بود، در حالی که در روز تجاوز اسرائیل به ایران، فقط سکوت یا بیانیه‌های خنثی بود. حتی محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، ایران را محکوم کرد! این محکومیت در آن شب سخت، واقعاً باعث خنده ملت ایران شد.واقعاً شرم نکردند؟! ایرانی که سال‌ها در تحریم و فشار، از فلسطین عرب‌زبان  دفاع کرده بود...

از سوی دیگر، ترامپ و اروپا می‌خواستند قانون چماق و هویج را برای ایران به‌کار بگیرند.

در منطقه‌ی خاورمیانه، واقعاً تنها ماندیم.

خیلی سختی کشیدیم، اما با اقتدار نیروهای مسلح و همراهی ملت ایران، در اوج تنهایی، سربلند بیرون آمدیم.

حالا باید درس بزرگی گرفته باشیم:

نه پوتین به درد ایران خورد، نه چین، نه پاکستان که اولش امیدوارکننده بود اما زود کمرنگ شد. نه عراق و مقتدی صدر که با پول ملت ایران رشد کردند.

پس باید فقط به ملت وفادار ایران تکیه کرد و هر روز قوی‌تر شد.

این جنگ تحمیلی نشان داد برای مقابله با اسرائیل و آمریکا (که اروپا هم کنارشان بوده و هست) نباید فقط به توان موشکی بسنده کرد.

باید توان اطلاعاتی را بالا برد؛

جاسوس‌ها و عوامل دشمن نباید در دل بدنه محرمانه‌ی سیاسی و نظامی کشور رشد کنند.

باید به‌طور جدی به رشد پدافند هوایی و نیروی هوایی پرداخت و نقص‌های فعلی را با اقدامات دیپلماتیک و نظامی جبران کرد تا بازوهای نظامی ایران کامل شوند.

باید سازوکار دقیقی برای کنترل توریست‌های خارجی، مهاجران قانونی و غیرقانونی داشت.

امنیت کشور را نباید به‌خطر انداخت. باید با جدیت اتباع غیرمجاز را اخراج کرد، و در عین حال از وطن‌فروشی برخی ایرانی‌هایی که جذب موساد شده‌اند نیز چشم‌پوشی نکرد.

باید رفتارمان را با ایرانی‌های غیور، چه نسل دهه‌ی ۵۰ و چه نسل Z، تغییر دهیم.

باید به خواسته‌هایشان احترام بگذاریم و صادقانه همراهشان باشیم.

این جنگ نشان داد دیگر خودی و غیرخودی نداریم. همه یک سمتیم.

نباید به بهانه‌های اعتقادی یا حزبی بین مردم دیوار کشید.

سیاسیون باید بدانند تا زمانی محبوب مردم‌اند که همراه مردم باشند، نه اسیر تمایلات حزبی خود.

و در پایان:

باید وضعیت اقتصادی این ملت وطن‌دوست را سامان داد.

دیدیم مردم اسرائیل، با وجود حمایت مالی سردمداران‌شان، در برابر موشک‌های ایران تاب نیاوردند و با اعتراضاتشان دولت را زیر سؤال بردند.

اما ملت ایران، با تمام مشکلات اقتصادی، پای وطن ایستاد و پشت دولت و نظامیان را خالی نکرد.

قدر مردم را بدانید، با مردم باشید، و پاسخ حمایت و اتحادشان را شایسته بدهید.

تا شاهد ایرانی قوی و یکپارچه باشیم.

به قلم / مهدی ابراهیمی سردبیر رکنا