تتلو فرزند ناخلف جامعه ایران

"مصاحبه بهزاد بلور (در برنامه بلور بنفش) با امیر حسین مقصودلو (تتلو) از جهاتی قابل تأمل است. به زعم من تتلو بخشی از جامعه ایران است. جامعه ای که فاقد عقلانیت و واجد هیجانات و احساسات بد ریخت است.

اگر بتوانیم تتلو را نه در مقام قضاوت شخصی بلکه در مقام فهمی "تیپیک" قرار دهیم، شاید بتوانیم او را نتیجه ی (فرزند ناخلف) سیاست ها و پوچی جامعه ایران بدانیم. مثال و تیپی که هیچ ذهنیتی از هیچ چیز ندارند. نه از هنر، نه از سیاست و نه از فرهنگ.

فاقد فلسفه و نظام فکری هستند. بخشی از جامعه که بین نظام های فکری شان هیچ تناسبی وجود ندارد. فکر نمی کنند. به طور غریزی عمل می کنند و برای رفتارشان هیچ توضیح منطقی ندارند. تتلو این پوچی و خالی بودن را چنین توصیف می کند: درخلأ، بی وزنی، رک.

تتلو یک تیپ است. او می تواند همه کسانی باشد که دچار تناقضات غیر موجه می شوند. دروغ می گویند اما مدافع حقوق حیوانات هستند. از رانت و صاحبان ثروت و قدرت بهره می برند اما مخالف تبعیض اند. فحش می دهند اما به زعم خود به عقاید و حقوق دیگران احترام می گذارند. تتلو می تواند همه کسانی باشد که بدون تأمل، هیجان و احساسات خود را بروز می دهند.

تتلو می تواند بخشی از همه ما به خصوص سیاست ورزانی باشد که اذعان به اشتباه کردن را امری عادی نمی دانند، لذا برای کم کاری خود عذرخواهی هم نمی کنند. تتلو می تواند الهه راستگو باشد، کسی که به نمایندگی حزب اصلاح طلبان به نفع جناح اصولگرا رأی می دهد.

تتلو می تواند محمود احمدی نژاد باشد، کسی که برخلاف سیاست های دوران ریاست جمهوری اش، از عدالت، همه پرسی و آزادی بیان سخن می گوید. تتلو می تواند کیهان باشد، رسانه ای که برای انتفاع جناحی، از هیچ گونه تخریب و تهمت دریغ نمی ورزد.

او می تواند همه کسانی باشد که دین را مبتذل کرده اند. نماز می خوانند اما آیه قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِ‌هِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُ‌وجَهُمْ ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ‌ بِمَا یَصْنَعُونَ را تا به حال نخوانده اند و درکی از آن ندارند. نمی دانند پوشش ((کودکان)) و زنان عامل تجاوز به آنها نیست و این خواستگاهِ قدرت مسلطی است که بی حجابی و ناامنی را در یک معقوله دسته بندی می کند تا زنان را کنترل کند.

تتلو می تواند نماینده کسانی باشد که می گویند پول غایت است نه هنر و نه انسان. و زور و اجبار در دین غایت است نه ایمان و خواست فردی. کسانی که چون به رسمیت شناخته نمی شوند، دست به تزویر می زنند و برای سود فردی هر بار تریبون جناحی دیگر می شوند.

و چه تناسب معنا داری است بین زر، زور و تزویر"

* سمیه باغی