ناگفته های زندگی واقعی «دختر لر» / او هووی مشهورترین بازیگر زن ایران شد !

صدیقه سامی‌نژاد معروف به روح‌انگیز ۳ تیر ۱۲۹۵، بم – ۱۰ اردیبهشت ۱۳۷۶، تهران بازیگر سینمای ایران بود. وی نخستین هنرپیشه زن اولین فیلم ناطق ایرانی به نام دختر لر است.داستان زندگی روح انگیز بازیگر معروف قبل از انقلاب و اولین زن بازیگر ایرانی و قصه ی هوو شدن با ژاله علو را در ادامه بخوانید.

دخترلُر هیچ صحنه ی بدی نداشت اما همین که یک زن آنهم بدون روسری و چاقچور و روبند روی پرده ی سینما رفت خودش تا نامحرم اورا ببیند ولوله ای برپاکرد که بیا و ببین.موج اعتراضات نه تنها در ایران بلکه درخود هند گسترش پیدا کرد. اما صدیقه که حالا نام روح انگیز را برای خود برگزیده بود عاشق بازیگری شده بود و به سرعت در دو فیلم دیگر بازی کرد.

خانواده و جامعه ی روح انگیز اورا متهم به بی اخلاقی و بی عفتـ..ی کردند. مردم به طرف او آب دهان و سنگ و شیشه پرت میکردند. بابت همین او مجبور بود با محافظ اینطرف و آنطرف برود.

او بعدها در مصاحبه ای گفت:«به خاطر ناراحتی‌هایی که در موقع فیلمبرداری و بعد از آنچه از طرف فامیل و چه از طرف مردم کشیدم، هرگز راضی نشدم در فیلم دیگری بازی کنم… هر موقع که بابت انجام کاری می‌آمدیم بیرون، مجبور بودم سه نفر محافظ داشته باشم. هر جایی هم که می‌رفتیم باید یه چیزی سرمون می‌انداختیم تا کسی ما رو نشناسد اینطور شد که بازیگری را رها کردم.»

آنچه زندگی روح انگیز را غم بار ترمیکند این بود که در همین گیرو دار همسرش از او جدا شد و پشتش حسابی خالی شد .او کمی بعد با نصرت الله محتشم(همسر سابق ژاله علو ) ازدواج کرد چندسال بعد روح انگیز هم ماننده ژاله علو از نصرت الله جدا شد . پس از این جدایی ها تنها و بی کس به ایران بازگشت درحالی که همه ی اطرافیان از او رویگردان بودند برای فرار ازتنهایی بار سوم تن به ازدواج داد که بازهم منجربه طلاق شد.

روح انگیز هرگز فرزندی نداشت و سی سال آخر عمر در انزوا و تنهایی مطلق زندگی کرد. دخترک تابوی دو کشور سنتی را یک تنه شکسته و سد ورود زنان مسلمان به دنیای هنر را گشوده بود و قهرمانانه در مقابل تعصبات دو کشور مردسالار ایستاده بود اما این کار تقاص سنگینی داشت که روح انگیز قصه ی ما باطرد شدن و تنهاماندن تا پایان عمر با خود حمل کرد .او انقدر تنها و غریب بود که وقتی خبر مرگش درسال ۱۳۷۶ منتشرشد مردم با تعجب می‌گفتند:«روح انگیز سامی نژاد مگر زنده بود؟! ما خیال میکردیم او سالهاست مرده »