صندل طلای خالص مصری! (+عکس)

مصریان باستان به دلیل مقبره های باشکوه و تشریفاتی خود معروف هستند. خواه یک فرعون در دره پادشاهان یا یک کارمند در یک مقبره سنگی ساده، به طور معمول اشیایی برای تسهیل انتقال به زندگی پس از مرگ همراه با اجساد مصریان باستان دفن می شدند.

صندل هایی نیز در میان این اشیا وجود داشتند. این صندل ها می توانستند شبیه به نمونه های عادی از جنس چرم یا حتی پاپیروس باشند. اما صندل های مربوط به خانواده های سلطنتی و اشراف اغلب از جنس طلا بودند.

صندل های طلایی مردگان مصر باستان امروزه در برخی موزه ها در معرض دید عموم قرار دارند. برخی از معروف ترین صندل های طلایی مربوط به مقبره های ملکه های تحوتموس سوم، ششمین فرعون از دودمان هجدهم مصر باستان هستند.

در میان مقبره های سلطنتی، صندل های طلایی اغلب با پوشش هایی از جنس طلا برای انگشتان همراهی می شدند. این پوشش ها از انگشتان مومیایی محافظت می کردند.

مومیایی های غیر سلطنتی نیز ممکن بود دارای چنین پوشش هایی برای انگشتان باشند، اما جنس آنها از فلزاتی با ارزش کمتر یا حتی خاک رس بود.

چگونه مرده ها را در گذشته مومیایی می کردند؟

در تاریخ باستان، هر سنت و فرهنگی برای دفن اجساد روش متفاوتی داشتند. در برخی از فرهنگ ها، فردی که می مرد را می سوزاندند و به دریا می انداختند، افراد دیگری، اجساد را در حفره هایی در زمین یا حتی در کوه ها دفن می کردند و کارهای متفاوت دیگری که همگی به یک فرهنگ خاص بر می گشت. اما در این بین، یکی از عجیب ترین اتفاقاتی که بعد از مرگ شخصی می افتاد، مومیایی کردن آن بود. یکی از کشورهای مهمی که روش مومیایی کردن آن همیشه برای باستان شناسان و هرشخصی مرموز و جالب است، مصر باستان نامیده می شود و به همین دلیل در این متن الی گشت روش مومیایی کردن اجساد در مصر باستان را برایتان آورده است.

ابتدا باید بگوییم که روش مومیایی کردن تنها یک مورد خاص نیست و روش های بسیار متفاوتی برای اینکار وجود دارد. معمولا مومیایی کردن اجساد ۷۰ روز طول می کشد. افراد خاصی وجود داشتند که به عنوان فرد مومیایی کننده کار می کردند و کار را به طور کامل انجام می دادند. فراتر از دانستن آیین های صحیح که در مراحل مختلف انجام می شود، آن ها نیاز به دانش کاملی در مورد آناتومی انسان داشتند. اولین گام در این فرآیند حذف تمام اعضای داخلی بود که ممکن است به سرعت فرو بپاشد.

مومیایی کنندگان، توسط ابزارهای قلاب شکل مخصوصی به مغز دسترسی پیدا می کردند تا بافت مغزی را بیرون بیاورند. این یک عمل بسیار کار ظریفی بود که درست انجام ندادن آن، به راحتی می توانست چهره را نابود کند. سپس مومیایی کنندگان، اندام‌های شکم و سینه را از طریق برشی، معمولا در سمت چپ شکم، در می آورند. آنها تنها قلب را در بدن باقی می گذاشتند و معتقد بودند که قلب، مرکز هستی و هوش است.

باقی اعضاء به طور جداگانه ای نگهداری می شدند. مثلا معده، جگر و شش ها در ظرف های مخصوصی به نام کانوپیک (Canopic Jars) که روی آن ها نام عضو، نام فرد و نام فرشته نگهبان آن نوشته می شد، قرار گرفته و همراه با مومیایی دفن می شدند. در روش مومیایی کردن جدیدتر، این اعضا بیرون کشیده شده و بسته بندی می شدند و سپس دوباره آن ها را داخل بدن می گذاشتند. حتی بعد از آن زمان هم، آن جعبه ها همراه با جسد دفن می شدند.

خشک کردن جسد

مومیایی کنندگان پس از این مراحل باید تمام رطوبت را از سطح بدن می گرفتند. آن ها این کار را توسط ناترون، نوعی از نمک که ویژگی خشک کننده بالایی دارد، انجام می دادند و سپس بسته هایی از این نمک را برای اطمینان بیشتر داخل بدن می گذاشتند. زمانی که بدن به طور کامل خشک شد، آن ها بسته های ناترون را درآورده و به آرامی نمک های روی بدن را می شستند. نتیجه این فرآیند، یک جسد کاملا خشک اما قابل شناسایی بود. برای اینکه جسدها بیشتر شبیه به انسان زنده گردند، مومیایی کنندگان بدن را با پارچه و مواد دیگری پر می کردند و در بیشتر مواقع، چشم های مصنوعی برای اجساد قرار می دادند.

بستن با پارچه

بعد از اقداماتی که ذکر شد، نوبت مرحله بستن جسد با پارچه است. هر جسد به صدها نوار پارچه کتان احتیاج داشت. مومیایی کننده، با دقت فراوان، این نوارهای پارچه ای را به دور جسد می پیچید و حتی انگشت های دست و پا را به طور جداگانه باندپیچی می کرد. برای اینکه اجساد از حالت اصلی خود خارج نشوند، سنگ هایی که اعتقاد به جادویی بودن آن ها داشتند را در میان این پارچه ها می گذاشتند و جمله های خاصی را روی برخی از نوارهای پارچه ای می نوشتند. در آخر، پارچه و یا پارچه نهایی را در جای خود قرار داده و آن را با نوارهای کتانی تثبیت می کردند. مومیایی در آن زمان کامل می شد!

خصوصیات دیگر روش مومیایی کردن مصری ها

در روش مومیایی کردن اجساد، فردی که این مراحل را به دست داشت، تنها شخصی نبود که به این پروسه کمک می کرد. اگرچه آماده سازی قبر حتی قبل از اینکه فردی بمیرد شروع می شد، اما باید در زمان مشخصی انجام می گیرد و به همین دلیل افراد دیگری مانند صنعت گران، کارگران و هنرمندان باید به سرعت کارها را انجام می دادند.

لوازم زیادی بود که باید در کنار فرد دفن شده گذاشته می شد، تا به اعتقاد آن ها در دنیای پس از مرگ به آن لوازم، دسترسی داشته باشد. همچنین در کنار فرد مومیایی شده باید مجسمه ها و مبلمان خاصی گذاشته می شد، دیوارها با طرح های اعتقادی نقاشی می گشت و همچنین لیستی از غذاها آماده می گردید. به اعتقاد مصریان، از طریق یک فرآیند جادویی، همه این مدل ها، عکس ها و لیست ها، در زندگی بعدی واقعی می شدند.

حالا همه چیز برای مراسم تدفین آماده است!

مراسم تدفین

برای مراسم تدفین، مومیایی کنندگان که البته جایگاه خاص اعتقادی داشتند، شروع به انجام کارهای خاصی و خواندن دعاهایی در کنار قبر می کردند. مهمترین بخش این مراسم «باز کردن دهان» بود. مومیایی کننده توسط وسیله خاصی، دست ها، پاها و دیگر اعضای جسد را لمس می کرد تا برای زندگی بعدی آماده شوند. زمانی که این وسیله به دهان مومیایی می خورد، می توانست که در زندگی بعدی صبحت کند و غذا بخورد. بعد از این مرحله، مومایی برای زندگی بعدی خود به طور کامل آماده می شد.

حالا وقت آن است که مومیایی را در تابوت بگذارند و کاملا آن را ببندند.

این مراسم خاص از روش مومیایی کردن اجساد نشان می دهد که مصریان با افکار مرگ بسیار درگیر بودند. با این حال، به نظر می رسد که آن ها از اوایل زندگی شان برنامه می ریختند که عشقشان را به زندگی هدیه کنند. باستان شناسان بر این باورند که مصریان آنقدر این زندگی را دوست داشتند که تمایل داشتند پس از مرگشان، زندگی به همین روال ادامه پیدا کند.

اما چرا نگهداری از بدن؟

مصری ها معتقد بودند که بدن مومیایی خانه روحشان است. اگر بدن نابود شود، روح ممکن است از دست برود. ایده “روح” مورد نظر مصری ها بسیار پیچیده بود؛ به طوری که اعتقاد داشتند که همه افراد شامل سه روح هستند.

کا (ka): همزاد فرد است که در تابوت باقی می ماند و نیاز به اشیاء گوناگون دارد.

با (ba): یا همان روح، آزاد است و می تواند از قبر پرواز کند و به آن برگردد.

آک (akh): روحی بوده که باید به جهان دیگر سفر می کرده، مورد قضاوت قرار می گرفته و در نهایت اجازه ورود به جهان دوم را می گرفته است.

برای مصری ها، این روش مومیایی کردن بیشتر مورد استفاده قرار می گرفت که در بسیاری از قسمت های مصر، مومیایی ها، هنوز هم وجود دارند.