باورداشت ماندن برای بودن !

سیستم های بهداشتی و درمانی یکپارچه دست به کار شده اند تا دارویی برای محدودیت انتشار و نابود سازی این بیماری و پیشگیری از ابتلا افراد به آن پیدا کنند. در این شرایط توصیه های بهداشتی و خود مراقبتی جایگاه ویژه ای در حیات اجتماعی پیدا کرده و شکی نیست با تغییرات بنیادی در بسیاری از عادت ها و رفتارها، زندگی افراد به 2نیمه قبل و بعد از کرونا تقسیم خواهد شد .

مهم ترین اصل در توصیه ها و هشدارهای بهداشتی و پزشکی که با تمهیدات پلیسی و نظارت دستگاه قضا حالت قانونی و جدی تر به خود گرفته «ماندن در خانه » است که به پویشی عظیم و سراسری تبدیل شد.

پویشی که برای خیلی افراد جامعه چون با روزهای بهاری نوروز همراه بوده و معادله عادت مسافرت ،گشت و گذار و دید و بازدیدشان را برهم می زند حالت دلتنگی و حتی بغرنج شده است. حالا تصور کنید جنس بد ذات ویروس کرونا حکم می کرد: « افراد نباید در خانه بمانند» و باید بیرون از خانه باشند چه اتفاقی می افتاد؟ ما _ با اعتقاد به این باور که هیچ جا خانه آدم نمی شود_ چه قدر بیرون از خانه و در پارک و تفرجگاه و... دوام می آوردیم؟

ویروس کرونا می توانست ذات بد خود را جور دیگری هم به ما نشان دهد. مثلا پزشکان هشدار می دادند چشم های مان را نباید باز کنیم یا نباید بخوابیم،نباید آب بنوشیم ،راه برویم ،حرفی بزنیم و... ،چه اتفاقی می افتاد؟.

واقعیت این است که «در خانه ماندن»ضمن یاد آوری و تاکید بر امنیت در کانون خانه ،تمرینی برای بهبود بخشیدن به کیفیت زندگی و بهره مندی راستین از این احساس خوشبختی است.

ما در باورداشت ماندن برای بودن ، نیازمند یک سری تغییرات در کارکردهای نهاد خانواده هستیم. یکی از تهدیدهای جدی در کانون خانه و خانواده ،ابتلای به آفت مصرف گرایی است. خانواده های امروزی در تمام شئون خود و حتی مسائل انتزاعی و فکری ،مصرف گرای بی چون و چرا شده اند. توسعه اطلاعات و گسترش رسانه های انبوه و جمعی و متاسفانه تکنیک های جنجالی انتقال پیام و ارتباط های اجتماعی در مصرف گرایی ذهنی ما نقش زیادی داشته و امنیت روانی و عاطفی را تخریب می کند.

همان گونه که در سیستم اجتماعی ،هنگام بروز و مواجهه با شرایط و حوادث غیر مترقبه ،ستاد مدیریت بحران تشکیل می شود هر یک از ما در وجود خود نیز نیازمند یک ستاد مدیریت بحران فردی هستیم و این همان هدفی است که با تعریف نسخه های فرهنگی ایرانی و اسلامی و با تغییر کارکردهای نهاد خانواده به عنوان کارگاه انسان سازی و سیستم های آموزشی،تعلیمی ،تربیتی،ارشادی و دینی و رسانه های جمعی ایجاد می شود وبه آن نیاز مبرم داریم.

با این نسخه ها و کارکردهای جدید خواهیم توانست جامعه را در سیر تطور و توسعه خود به سمت و سوی امنیت و سلامت اجتماعی که انگیزه ای قوی برای بقا است سوق دهیم.

در این عرصه با پاسداشت تلاش و جهاد مقدس کادر درمانی و حافظان نظم و امنیت و همه خدمتگزاران جامعه که این روزها از جان و هستی خود مایه گذاشته اند و تشکر از دولتمردان باید بگوییم توسعه تعاون و مشارکت های جمعی برای فراگیری مهارت های اساسی زندگی،توسعه بیمه های اجتماعی و کاربست رویکردهای امید بخش و نشاط آفرین وظیفه و تکلیفی خطیر برای دولت و مدیران ومسوولان برنامه ریز و سیاستگذاران کشور است که جامعه را در مواجهه و مقابله با مشکلات ایمن و پویا می کند.

غلامرضا تدینی راد ، رئیس مرکز اطلاع رسانی فرماندهی انتظامی خراسان رضوی

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.